Cando era pequena meu pai comprábame unha caixiña onde viñan enterrados en serrín varias ducias de petardos que os cativos tiñamos permiso de estoupar contra a rúa. Daquela eu vivía en Barcelona, nesa fermosísima cidade que recordo ferida por lumeiras infinitas nesta noite de San Xoan. Hasta a miña azotea chegaba a música do Entoldat onde o vecindario frotábase coa melodía de moda e lle daba ao vermú. Marchei dalí aos 14 anos, pero en noites como ésta ainda me vexo empoleirada nunha infancia en branco e negro. Só aqueles lumes lonxanos mantiñan quente a esperanza dun tempo mellor.
No hay comentarios:
Publicar un comentario