miércoles, 31 de octubre de 2007

MEMECEDARIO








Un Meme me manda hacer Arumes... y como ya hice mis deberes hace tiempo y no quiero desairarlo, se me ocurrió esta otra variante abecedaria, más impulsiva y caprichosa. Para no aburrir más y no caer en lo que decía mi querido Harvey Keitel, ahí va el desafío por estricto orden de aparición. Se trata de que busquéis en el alfabeto de vuestra vida los gustos y disgustos, los odios y los amores y se lo paséis, siempre libre y desinteresadamente, a quien os venga en gana :


Atikus
Bloging..
Cuentosprescindibles
Diarios de Rayuela
El Hilo Invisible
El Lagartoensulaberinto
El Tiempo Ganado
Nansicomansi
...y por supuesto todos a los que os apetezca hacerlo.
Ahí va mi memecedario particular, espero que le valga, Arumes.



Amigos, Amor...esas pequeñas cosas.




Los Beatles y la historia, Borges y las paradojas, los laberintos del Blog.




Cecilia y Carolina (ellas saben por qué), siempre Cortázar, Cambados y las noches de verano en el espigón de Tragove.




Isaac Dinesen y la silueta de los masai, Dorothy Parker y las madrugadas de alcohol, Bob Dylan y el próximo concierto.




Edith Piaf y la vie en rose.




Mi tía Fina y los tomates de su huerta.




Giorgio...Armani.




Los Heliotropos en la poesía de Juan Ramón, Harrison Ford y el cine de aventuras, Las flores de Harrison y el llanto por la barbarie.




Italia y su esplendor.




El Jamón pata negra de mi amigo Pedro el extremeño.




Genne Kelly y su sonrisa en cinemascope.




Lorca y los cuchillos, Leonardo y su triste tumba en Amboise.




La LLuvía púrpura en la voz de Prince.




Doménico Modugno en la radio del coche a todo volumen.




Niccolò Ammaniti y los últimos descubrimientos.




Ñam Ñam y Ñaca Ñaca




Orlando en manos de Virginia Woolf.




La Paella de mi padre, Brad Pitt en el cuerpo de Aquiles, las tres partes del Padrino.




Mi amigo Alonso Quijano.




Las Risas que se quedan en el aire.




Sailor, siempre.




John Travolta y la mirada inocente de Danny Suko.




Esas zapatillas Usadas que no queremos tirar.




Viggo Mortensen en la mirada de Alatriste, el último carnaval en Venezia.




Woody Allen y el placer del cine.




X, que es mi piso.




New York y la primavera en Central Park, hacer Yoga en NY.




El Zorro y los tebeos infantiles en la reventa del portal.

martes, 30 de octubre de 2007

MASOQUISMO OTOÑAL



Este sol primaveral e esta luz estanme virando o mundo do revés. Descendo polo outeiro de Teis co mar ao fondo e a límpida silueta das Cíes; enton sobrevenme iso tan poético de "sensación térmica". Por un instante os meus sentidos conseguen enganar á miña mente e véxome en Xuño coa promesa do verán susurrando nas costas.

Fozo nas feridas e atopo caixóns cheos de recordos...

Pergognano 200....
Voltar a Toscana é como voltar a casa. Sentirse nun lugar reconocido, amable e acolledor.

Séntome na porta ao caer a tarde e miro o outeiro que se ergue diante da casa, xusto detrás dos cipreses. Podería estar así horas enteiras. De cando en vez unha brisa quente move as follas nun simulacro de friaxe. Vai tanto calor que non se oen nen os paxaros, nen sequera os pavos que estes días correteaban nas casas veciñas. Pola noite, os grilos tolean e agardamos sempre "un pouco máis" coa esperanza de que refresque.


Este ano vimos poucas estrelas fugaces. Polas tardes levántanse unhas nubes que palidecen o día, ameazan chuvia e máis nada. A mañá é abrasadora, luminosa e volta a empezar.


Hoxe foi un día delicioso. Seguimos a Piero della Francesca a través de pobiños desertos onde nos abren as portas de igrexas valeiras, de museos ainda máis desertos... Sansepolcro, Anghiari, a Madonna do parto, a Resurección.


Fortificacións inverosímiles repousan no cumio dos outeiros, rúas estreitas, empedradas, desbordadas de xeranios e de silencio. Vellos de mans grandes e facianas esculpidas que sentados ás portas saludan cunha inclinación da testa.


A calor é abafante pero non me queixo. Aquí en Toscana é coma si o corpo fora reversible , coma se de súpeto os nosos descoloridos e abotargados sentidos desen a volta e rexurdise un novo eu, atento a todo o externo.

Toscana é a festa dos sentidos: as cores amarelas, verdes, ocres... o sabor do chianti que te quenta por dentro, das pappardelle nas noites da Tuffa ou da Roggi; o son das arbres mecidas polo vento, dos grilos, da suave gorgia toscana, mesmo dalgunha aria nas noites operísticas de Cortona; o tacto liso e refrescante da sandía que verte pola man abaixo, pola nosa pel que sae cara fóra, como se o noso corpo buscara, na súa reversibilidade, fundirse co primitivo, co sinxelo...

O meu vello diario segue, pero eu non podo máis. As bágoas están xa mollando o único plano que teño do tesouro.

lunes, 29 de octubre de 2007

NORDIC 2






DINAMARCA


Halfdan Rasmunssen (1962)
"Rostro"



Los largos inviernos. Nieve. Frío. Oscuridad.



Una red de huellas de trineos. Blanca soledad.



Torres de hielo que perforan el cielo.



Abismos donde el día lucha con su sombra.



Pesos que levitan. Calma que se derrumba.



Agujeros de luz en la oscuridad donde duerme la hierba.



El espacio celeste, una gota de sonido que se rompe.



Nubes de pájaros. Colores. Paisajes a la deriva.



Signo sobre signo en un rostro.



Escritura de la vida.












Inger Christensen (1963)
"Anhelo"



Respiro por mi herida



me quedo levantada por la noche



la luz encendida



busco



busco con las manos



aunque veo



encuentro una grieta en el muro



te beso.









Klaus Rifbjerg (1970)
"Si Swift"






Si Swift en lugar de



proponer matanzas de niños



como medio para reducir las hambrunas



hubiese dicho que a él le encantaban los bebés



para desayunar



la perspectiva satírica



se hubiese reducido pero en cambio



hubiese aumentado la indignación.



(...)



Ya antes se hubiera dicho:



ese hombre está loco. Su deseo es perverso.



Swift es un caníbal. Su deseo lo convierte



en un outsider total que



hay que neutralizar, deportar



a África o ejecutar.



(...)



Quizás Swift tuvo miedo. Quizá fue por eso



por lo que lo sedujo la alegoría satírica



y eligió un concepto de la vida conservador,



amargo y austero. Quizá fue por eso



por lo que obstinadamente se aferró al racionalismo



entre gigantes y enanos. Quizá fue por eso



sobre todo por lo que se hizo artista



el viejo hipócrita.









NORUEGA



Inger Hagerup (1947)
"También el amor tiene que morir"






Mátame, dijo ella, porque de todas maneras



nos posee la muerte.



Antes de ser abandonada por la vida



prefiero abandonarla yo a ella.



El amor también tiene que morir



y no volver jamás.



¡Amado mío, déjame ir delante,



déjame morir antes que él!









Olav H. Hauge (1961)
"No me traigas toda la verdad "






No me traigas toda la verdad,



no me traigas el océano para apagar mi sed,



no me traigas el cielo cuando te pido luz,



pero traime un destello, una gotita, una plumita



igual que los pájaros traen una gota de agua del baño



y el viento un grano de sal.












ISLANDIA


Johann Hjalmarsson (1973)
"El río"






Todo el día he estado intentando



acercarme a os libros,



descansando en un sillón mullido



del salón claro.



Están en los anaqueles



en ordenadas filas



bellamente encuadernados.



A la vista están los nombres



famosos, tentadores.



pero no me levanto



ni voy a la biblioteca



ni cojo un libro en la mano.



Hay un río caudaloso



entre ellos y yo



que llega hasta el jardín



con sus flores, sus árboles, su sol.









Gyrdir Elíasson (1989)
"Canción de amor"






Hace fresco aquí



al borde del acantilado



y quisiera saltar



al frío de la noche



y arrastrarte conmigo en



la caída, qué le voy a hacer



si soy así. Quisiera



sólo quitarme antes



el saco de dormir.



¿Te importaría esperar



querida?



domingo, 28 de octubre de 2007

NORDIC 1


Hago mía la sugerencia de MK y aquí os dejo un compendio de poesía nórdica. Cogida más o menos al azar, más o menos al capricho del tiempo y del gusto mutable de la que escribe. No sé si están todos los que son, pero sí son todos los que están.



Como después de leerlo todo, con tanto país y tanto nombre de fonética imposible, me ha recordado al festival de eurovisión, propongo una votación para estimular los espíritus curiosos y espolear la controversia.






FINLANDIA

Edith Södergan (1916)


Hacia el atardecer refresca el día...



Bebe el calor de mi mano,



mi mano tiene la misma sangre que la primavera.



Coge mi mano, coge mi blanco brazo,



coge la añoranza de mis delgados hombros...



Sería maravilloso sentir,



una sola noche, una noche como esta,



el peso de tu cabeza sobre mi pecho.



(...)






Elmer Diktonius (1922)
"Hambre en Londres"



¿Dónde voy a dormir esta noche?



El bobby me echa del banco,



no quiere hacerme ningún daño, dice



pero tiene su sueldo.



Tampoco yo quiero hacer ningún daño



pero no tengo sueldo



y no sé



dónde voy a dormir esta noche.



(...)









SUECIA
Gunnar Ekelof (1951)
"La prueba del agua"






Entonces me dije:



Los únicos poetas que me interesan



son los que llevan cuidadosamente



con manos nerviosas



un cuenco lleno de sangre



en el que ha caído una gota de leche



o un cuenco lleno de leche



en el que ha caído una gota de sangre...



Ahora ya he visto, ahora quiero ver



el firme asimiento de un cuenco lleno hasta los bordes



de agua de manantial.






Karin Boye (1935)
"Despedida"






Hubiera querido despertarte a una desnudez como la de una noche temprana de primavera,



cuando las estrellas se derraman



y la tierra arde bajo la nieve que se derrite.



Hubiera querido verte caer una sola vez



en las tinieblas del caos creador,



hubiera querido ver tus ojos como un espacio abierto de par en par,



dispuestos a llenarse,



hubiera querido ver tus manos como flores abiertas,



vacías, nuevas, espectantes.



Te vas y no te he dado nada de eso.



Nunca llegué hasta donde tu ser yace desnudo.



Te va no te llevas nada de mí,



me abandonas a la derrota.



(...)
CONTINUARÁ...

viernes, 26 de octubre de 2007

SEXO TÁNTRICO


Na teoría tántrica, a integridade moral da muller carece de mácula (ao contrario que en moitas outras culturas pasadas e presentes). Mírase a muller como fonte de enerxía vital e orixe da vida. Deste xeito, promociónanse os valores ou cualidades femeninas de todo ser humano.

Non se basean estas crenzas na oposición de contrarios, así non se fai distinción entre o feo e o fermoso, o puro e o impuro...respétase todo e a todos por igual, dotando ao ser humano de idéntica libertade.



Neste contexto de igualdade home-muller o sexo tántrico móstrase como un camiño inesgotable de pracer. Parafraseando a Kavafis, non importa chegar senón o que podes atopar polo camiño.
Perderse nas reviravoltas da seara máis longa, subirmos e baixarmos pola orografía do corpo amado e saborear os perfumes do tempo detido.

Din que o sexo tántrico é a fonte da eterna xuventude.





Bo fin de semana a todos/as.


PD: absterse fuguillas e os de "aquí te pillo aquí te mato"

jueves, 25 de octubre de 2007

SAM BROWN



Sempre gostei desta loira reteñida de presencia rotunda. Gosto da súa voz que, delicada, quebra para elevarse poderosa. Naceu na británica Stradford alo polo 1964, filla da estrela do rock Joe Brown e a cantante Vicki Brown.


Din que foi a voz do soul dos oitenta. Vendeu máis de dous millóns de copias deste Stop, que recordo coma un éxito daqueles anos pre-youtube, pre-videos e pre-todo.
Perdinlle a pista hai tempo, entre o segundo disco e colaboracións máis ou menos coñecidas (con David Gilmore de Pink Floyd, por exemplo).
Pero sígoa escoitando, ás veces...
All that i have is all that you've given me
did you never worry that i'd came to depend on you
I gave you all the love i had in me
now i find you've lied and i can't believe it's true
Oh you'd better STOP before you tear me all apart
you'd better STOP before you go and break my heart
Oh you'd better STOP

martes, 23 de octubre de 2007

TANNER 2



Querida Lula:

Ás veces penso que se fose profesor doutra cousa que non fora literatura, a miña vida sería máis levadeira. Educación Física, Tecnoloxía, Informática... calqueira cousa tanxible, que se poida tocar, martelar, que nos leve dos estreitos límites da aula para deixarnos sen folgos. E ti pensarás na literatura como unha fábrica de soños, un escape desta crúa realidade, unha forma de elevar o espíritu. Sí, cando ti me conociches eu tamén pensaba eso.



Hoxe, unha rapaza contestoume: " ¿Lo qué?". Sentaba de medio lado e mascaba chicle. Eu lles explicara o día anterior o que era un "aljibe", mecendo as miñas verbas con entusiasmo, para acompañar a traxedia da xitana morta no poema de Lorca. Só quería comprobar que recordaban.



Por un intre non dixen nada e nesas décimas de segundo comprendín todo o que a resposta da rapaza significaba: Non teño nin idea do que me preguntas, pero tampouco me importa nada e ademáis nin sequera son consciente do mal que falo, así que non me molestes.



Mirei as súas caras de adolescentes desmañados, os libros e mochilas polo chan -quizáis un esvaído refrexo dos seus cuartos- e tentei de facer fronte á tan onerosa pregunta. Unha man levantouse tímida no fondo da clase e con certa esperanza, arrepentinme de xulgar tan á lixeira. Ao mellor, Oscar, a pesares de todo, entendera o romance:



-¿ Eso non era a movida chunga que ten verdello onde se afoga a pava?

-Pois sí, Oscar. Eso exactamente.

Collín o martelo e seguín dando a clase do máis reconfortado.

sábado, 20 de octubre de 2007

jueves, 18 de octubre de 2007

DEBORAH




Morreu Deborah Kerr. Sempre me pareceu unha muller elegante e distinguida, aínda que cunha pincelada de cursilería.

Entón lembro os inesquecibles revolcóns na area mollada con Burt Lancaster (meu Burt!) e vexo toda a paixón contida na súa ollada brilante.


Tamén a vexo alí sentadiña, no seu sofá, coas pernas inúteis delicadamente cubertas e vexo como se lle enchen os ollos de amargura diante da despiadada ironía de Cary Grant e berro: "Non, non! Ela non podía..." e déixome levar por ese torrente de bágoas que me cega e déixome bicar por Cary Grant, que ao fin, comprende.





Un pensamento agradecido para esa gran dama.


Descanse en paz.








miércoles, 17 de octubre de 2007

GERTRUDIS

María Gertrudis de Hore naceu en Cádiz, escribiu poesía, casou con Esteban Fleming e morreu nun convento en 1801 de febre amarela. Estes son os únicos datos fiables que se coñecen da súa vida. Só a mente romántica de Cecilia Böhl de Faber puido reelaborar esta marabillosa e lexendaria historia da súa vida:


Mentras o seu marido estaba na Habana, Gertrudis mantén unha apaixoada relación co brigadier Carlos de las Navas. Unha noite, mentres durmían xuntos, uns desconocidos entran en casa e matan ao seu amante. Ela, aterrorizada, pide axuda a Francisca, a criada negra e o enterran no xardín.


Ao día seguinte, Gertrudis ve con espanto ao brigadier paseando pola rua tranquilamente. Este feito trastórnaa de tal xeito que o toma coma un sinal divino: cóntallo todo ao seu marido e ingresa nun convento.


Hai outra versión máis triste e patética na que se fala dunha Gertrudis rexeitada polo amante e repudiada polo marido que esaxera e teatraliza súa vocación relixiosa como a única saída á desolación.

Neste delicioso poema aconsella a unha tal Gerarda que non malgaste o seu tempo nen o seu inxenio cos homes:

¿Hasta cuando, Gerarda, /

tu peregrino intento, /

en frívolos asuntos /

malgastará conceptos? /

¿Hasta cuando has de darles /

infelice fomento /

a tus locas pasiones/

con amorosos versos? /

Esas luces tan claras /

que te concedió el cielo,/

no le causen enojos, /

sí tribútenle inciensos. /

(...)

Elévese tu ingenio, /

remóntese tu numen, /

no aletee rastrero. /

No tejas más laureles/

a ese contrario sexo, /

que sólo en nuestra ruina /

fabrica sus trofeos... /

Os grandes tapices da literatura están tecidos con soberbias e masculinas puntadas de ouro. Sexa esta unha pequena homenaxe aos anónimos pespuntes femeninos que engrosaron o tecido da nosa historia.











lunes, 15 de octubre de 2007

NUBOSIDADE

Aquela tarde o ceo estivera caprichoso e aburrido. Ao fin, encheuse de presaxios negros como furados e, coas primeiras gotas, Beautiful moveu o seu cú xeneroso por entre as cadeiras do xardín. Co pitillo empapado nos beizos foi recoller a roupa entre xuramentos.


Nese momento, un Ford color café con leite esvarou paseniño pola comisura do noso destino.


Ao home do Ford chamábano Scarshoulder; cumpría sempre os encargos e xamáis preguntaba o nome do morto. Cando tiña nove anos, matou cun machete ao seu pai e afogou a súa nai cunha madexa de lá. Non coñecera máis verbas cás sentencias do xuíz e máis sonido có ruido da celda ao pecharse. Con dezaoito anos era xa un animal sanguento e silencioso, co zarpazo certero dos depredadores que axexan ás súas presas sen mover unha pálpebra.


Aparcou na parte de atrás do hotel coas luces apagadas, é só de cando en vez, o diminuto punto roxo o seu pitillo alumeaba como un ollo diabólico.


Cando Sailor chegou, afoguei as verbas malditas nos seus ollos azúis e como dous anxos expulsados do Paraíso, caímos polo chan feridos polas dentelladas do desexo. Bicamos ferozmente nunha loita de alentos e saliva. Quería a pel de Sailor, o seu sabor salvaxe e puro; quería perderme polos camiños máis escuros do seu corpo cansado; quería que as súas mans me fixeran estoupar e desaparecer para sempre sen deixar un anaco. Necesitaba posuír todo o que a xustiza dos homes me ía arrebatar.


Entón, parou de chover e o mundo volveu ao seu ser.


Sailor colleu a súa chaqueta de pel de serpente, e o seu revólver.


Saíu á rúa.

sábado, 13 de octubre de 2007

LOS BIYÍS

Para Carrascus
Haciendo gala de la máxima "donde hay pelo hay alegría", aquí están los Bee Gees en todo su entrañable esplendor. Obsérvese el conjunto de satén, la cadena de oro, el tiro del pantalón atenazando la barriguilla y el alarde de pelambrera en esa noble pose frontal.
Se cumplen 30 años de Saturday Nihgt Fiver que celebran publicando sus grandes éxitos.
En estos tiempos post- Neo-matrix de barbilampiño y minimalista aspecto, no puedo evitar que me invada cierta nostalgia macarril. Cualquier tiempo pasado no necesariamente fue mejor, pero qué agradable ese cosquilleo en el estómago ante los primeros acordes de Staying Alive o More than a Woman...

miércoles, 10 de octubre de 2007

LA FAMA




Haber visto crecer a Buenos Aires, crecer y declinar.



Recordar el patio de tierra y la parra, el zaguán y el aljibe.



Haber heredado el inglés, haber interrogado el sajón.



Profesar el amor del alemán y la nostalgia del latín.



Haber conversado en Palermo con un viejo asesino.



Agradecer el ajedrez y el jazmín, los trigres y el hexámetro.



Leer a Macedonio Fernández con la voz que fue suya.



Conocer las ilustres incertidumbres que son la metafísica.



Haber honrado espadas y razonablemente querer la paz.



No ser codicioso de islas.



No haber salido de mi biblioteca.



Ser Alonso Quijano y no atreverme a ser don Quijote.



Haber enseñado lo que no sé a quienes sabrán más que yo.



Agradecer los dones de la luna y de Paul Verlaine.



Haber urdido algún endecasílabo.



Haber vuelto a contar antiguas historias.



Haber ordenado en el dialecto de nuestro tiempo las cinco o seis metáforas.



Haber eludido sobornos.



Ser ciudadano de Ginebra, de Montevideo, de Austin y (como todos los hombres) de Roma.



Ser devoto de Conrad.



Ser esa cosa que nadie puede definir: argentino.



Ser ciego.



Ninguna de esas cosas es rara y su conjunto me depara una fama que no acabo de comprender.




Jorge Luís Borges

lunes, 8 de octubre de 2007

I LOVE VIGGO







Nun escuro e claustrofóbico Londres desenrólase a derradeira película de Cronenberg, Promesas del Este, co mesmo guionista da fantástica Negocios Ocultos, Steven Knight.

Nela, Anna, que traballa como comadrona nun hospital, debe atender a unha xoven de 14 anos embarazada que ingresa cunha hemorraxia. Co seu equipo consegue salvar ao bebé pero a xoven morre, deixando como única pista da súa identidade un diario escrito en ruso. Tirando do fío do diario, Anna porase en contacto co perigoso mundo das mafias rusas e co máis que inquedante Nikolai/Mortensen.


Debo recoñecer que a primeira parte pareceume falta de ritmo: as constantes negativas do tío de Anna, de orixen ruso, de traducir o diario; as repetitivas visitas ao restaurante de Semyon, o xefe mafioso: daba a sensación de que aquilo non avanzaba. Tampouco a doblaxe axudaba moito xa que, na miña opinión, caricaturizaba en exceso aos mafiosos. Por poñer un exemplo, a persoaxe de Kirill, o fillo do mafioso, resulta patético, xa polos excesos interpretativos do actor como por termos que soportar un acento de serie B.

Pero é aquí neste punto onde debo mostrar a miña rendición absoluta a Viggo Mortensen (en realidade xa me rendín hai tempo). A súa recreación do esbirro Nikolai (con sorpresa final) resulta soberbia, agrandada na versión orixinal cun inglés cavernoso de resoancias eslavas.



A partir da mitade da cinta aproximadamente a súa persoaxe medra e a intensidade do relato tamén. A escea de violencia nos baños públicos foi a máis impactante que vin nos últimos anos (xunto coas exclamacións do público da sala: "¡¡Dios mío!!" "¡¡Hostia!! ).
No fondo brumoso dunha sauna de baldosas cotrosas o corpo espido e tatuado de Mortensen fixo vibrar en mín as máis morbosas pulsións. Fiquei clavada ao asento véndoo debatir a vida ou morte con coitelos chechenos que van lacerando a súa carne, mentres el se revolve cunha violencia crúa e sanguenta.
Pero si eu non gosto dos homes tatuados!!!!! ¿Terei algún tipo de trastorno bipolar?

Sen tempo para sicoanalizarme decidín disfrutar da derradeira media hora sostendo a turbia e glacial mirada de Nikolai ata a palabra FIN.

I love you, Viggo.

domingo, 7 de octubre de 2007

BUEN ROLLITO

Un pouco de harmonía para comezar a semán con boas vibracións (esperen ata o final para ver ao encantador Paul Simon).


viernes, 5 de octubre de 2007

BEATUS ILLE




Ao meu amigo E. gostaríalle reencarnarse en hipopótamo. Non en cabalo ou gaivota, non: en hipopótamo.


O hipopótamo é grande e carnoso, vive enzoufado nunha charca todo o día. Se ten sede, só ten que mergullarse uns milímetros. Se ten fame, abrir a bocaza e engulir todo o que está no seu radio de acción. Se lle pica o lombo, veñen eses paxariños ledos a picotearlle a cocorota e listo.


Por poñerlle unha pega a tan fiado razoamento díxenlle:


- Sí, pero esas charcas, coa sequía que vai en África, están desaparecendo.


- Non pasa nada -contestou- sempre hai alguén de National Geographic que te colle en helicoptero e te leva a outra charca.


Non puiden rebatilo.


Como ideal de vida é sinxelo e impecable.

miércoles, 3 de octubre de 2007

TANNER 1



Querida Lula:
Estes días de inicio de curso, recibín a visita dun xoven colega que xa non está no meu instituto. É un xoven desperto e animoso, que debeu de atoparme un pouco tristón cando lle pintei o panorama de desinterés, desleixo e ignorancia co que pelexo cada día. Recomendoume vivamente un libro de Steiner: Elogio de la transmisión, e alí fun eu mercalo coma un xoven cabaleiro na procura do grial.
Comecei a lectura con devoción, pero ás poucas páxinas, xúroche Lula, caeu das miñas mans. Alí había nomes clásicos e a voz dun profesor de Harvard e verbas e máis verbas que se ergueron diante de min coma un bosque maligno que remata por escurecelo todo. Nese libro falan de alumnos que se enchoupan nos clásicos gregos, que entenden o concepto de traxedia, que escriben sonetos e obras dramáticas... ao mellor agardaba verme recoñecido nas súas páxinas e sentir o lambetazo da compaixón nas mesmas feridas.
¿Por qué buraco da vida dos meus alumnos pode penetrar a poesía? ¿En qué parte da súa desmadexada anatomía hai un lugar para a estética? Vouche falar dalgún dos meus alumnos, fillos dun barrio periférico dunha gran cidade, como en calquera outra parte do mundo.
Héctor é pequeno e delgadiño. Sempre está espeluxado, fala entre dentes e leva o mesmo chándal dende o primeiro día. Non se sabe nada do seu pai, pero a súa nai botou un noivo que non quere saber nada del . Durante varios meses, non o deixaba entrar na casa ata as doce da noite, porque pretendía que, en todo ese tempo, cometese algún delito para encerralo nun reformatorio e esquecerse del definitivamente.
Na clase, senta con Amanda que é grande e forte como unha matrona. Ela saca boas calificacións e sópralle as respostas, ás veces mesmo lle explica os exercicios.
Héctor recibe clases de reforzo porque lle custa moito seguir o ritmo da clase e nalgunha ocasión trae os deberes feitos, ainda que el non o sabe ata que abre a libreta. Enton, sorprendido, levanta a man para respostar como os demáis.
De cando en vez, póñolle a man no ombreiro para lle dicir que o fixo ben e por un instante desaparece o yonki marxinal que xermina nel e aparece un neno de trece anos que sorrí agradecido.
¿É iso poesía, Lula? Unha aperta.
Lucas Tanner
.

lunes, 1 de octubre de 2007

IDEA

Para Conde-Duque


Kerouac escribió su obra maestra en pocas semanas. Llevado por una furia escritora y para no perder tiempo cambiando el folio en la máquina de escribir, ideó una estratagema ingeniosa: pegó una serie de hojas hasta obtener una línea de 36 metros (scroll), donde, sin interrumpir el flujo de pensamientos, tecleó incansable en una especie de trance atlético.

"Aquí también nació James Mc Neill Whistler, el pintor y Bette Davis, no sé por qué viene todo el mundo a preguntar por ese bastardo borracho y su terrible madre". El viejo desdentado masculla su rabia desde los asientos de escai del diner de Lowell.

Leo estas palabras en el sopor de una tarde de domingo que me lleva a ordenar viejas revistas y no pienso en Kerouac, ni en su madre, ni en Ginsberg, pienso en el rollo de papel sobre el que escribió su historia (que no es la historia) y se me ocurre que para rescatar esos blogs perdidos que deambulan por el espacio como el hueso de Odisea 2001, algún avispado editor podía darles forma de rollo a lo Kerouac. Sería un nuevo y revolucionario formato, podríamos tocar y sobar nuestros canutillo-blogs favoritos, pasar el dedo por encima de las palabras y hacerlas existir.

Podríamos regalarlos, enseñarlos a nuestras amistades, llevarlos a una isla desierta, dejarlos en herencia. Reposarían para siempre en dulce anarquía con nuestros libros, nuestros vídeos, nuestras fotografías...

Luego, esta idea tan tonta desaparece y se esfuma con la rapidez de un clic.