sábado, 29 de septiembre de 2007

MICHAEL




Hai alguns anos estiven por un tempo no hospital. E nese pelegrinaxe de bombons, frores e libros, alguén deixou enriba da miña cama a autobiografía de Michael Caine, titulada "Mi vida y yo". Polas súas páxinas saín daquel hospital coa esperanza de non volver nunca.


Michael Caine botoume o brazo polo ombreiro e levoume polo Londres máxico dos anos 60, convidoume a unas pintas de cervexa co seu amigo Terence Stamp, obligoume a perseguir a unha modelo que anunciaba champú para casarse con ela.


O señor Caine desvela os miudos de tantas rodaxes maravillosas: "El hombre que pudo reinar", "La huella", "The italian Job", "Alfie"...


Conta con extrema humildade e acento cockney os seus primeiros pasos en Hollywood, o nerviosismo de verse coas grandes estrelas, de traballar con Woody Allen ou John Houston.

Cun estilo directo e desenfadado este é un libro para devorar a grandes mordiscos, como unha tenra e xugosa mazá:



"Inicié mi carrera de actor a la edad de tres años. Éramos una familia muy pobre y a mi madre se le ocurrió la idea de que la ayudase con sus muchas facturas pendientes. Ella escribió el guión y dirigía la acción. El aviso para que comenzase mi actuación me lo daba un timbrazo en la puerta de la calle. Agarrándome de la manita, mi madre bajaba corriendo los tres tramos de la escalera desde nuestro pequeño apartamento y se ocultaba detrás de la puerta mientras yo abría. El desprevenido tercer componente del reparto -el cobrador del alquiler- aparecía en el quicio y yo recitaba mi primera línea de texto.


-Mamá no está -decía, y le daba con la puerta en las narices.


Yo era un niño angustiosamente tímido y al principio estaba aterrorizado, pero me fui acostumbrando al papel y con el tiempo llegué a representarlo ante acreedores de más categoría. Un día, incluso, ante el vicario local, que estaba haciendo una colecta para reparar el chapitel de la iglesia. Como mi madre era anglicana y mi padre católico romano, no pudieron casarse en ninguna de las dos iglesias, por lo cual nada tenían que agradecer a una ni a otra (...).


Un día le pregunté a mi padre por qué yo era protestante y no católico como él, y su honesta y práctica respuesta fue:


-La iglesia protestante estaba justo a la vuelta de la esquina, mientras que a la católica había que ir en autobús y no teníamos dinero para el viaje.


Con tan contundente material se ha forjado el destino de uno".



jueves, 27 de septiembre de 2007

ROOOOOOOXANNE!!!!!!!







Hoxe están en Barcelona. E eu non estarei alí.


O paso do tempo paréceme que non fixo moitos estragos, algún ata semella que ten máis pelo.


Din que os vellos rockeros nunca morren, maduran e collen corpo como o bo viño.


Debe ser o ioga.

domingo, 23 de septiembre de 2007

AMY WINEHOUSE


Cando son boa, son moi boa. Cando son mala, son moito mellor...

Tonight you're mine completly
you give your lo so sweetly
Tonight the light of love is in your eyes
will you love me tomorrow?

sábado, 22 de septiembre de 2007

TOLEMIA


Só un pouco de tolemia (locura) pode facernos libres.
PRISCILLAAAAAAA!!!!!!!

jueves, 20 de septiembre de 2007

KITCHEN



O lugar do que máis gosta Mikage é a cociña . Alí levou o futón para durmir a noite na que morreu a súa avoa. Ela era a única familia que lle quedaba dende a morte dos seus pais, cando era cativa. Unha morea de sentimentos tíñana paralizada sen saber qué rumbo darlle á súa vida. Entón chegou Yuichi, o xoven dependente da floristería co que súa avoa trabara grande amizade. E Yuichi proponlle vivir na súa casa, polo menos hasta qué decida qué facer.
Mikage acepta e descobre que, o que lle ofrece o rapaz , é o que estaba necesitando nese preciso momento: un maravilloso e envolvente sofá, un moderno apartamento cunha terraza chea de plantas e unha fantástica, moderna e funcional cociña. A primeira mañá na súa nova casa unha figura femenina de turbadora beleza aparece ante ela: a nai de Yuichi, Eriko. Ainda que pronto e con naturalidade descobrirá que Eriko, en realidade, é o pai de Yuichi que cambiou de sexo ao morrer a súa muller.
Os días de Mikage trascorren nunha placidez balsámica: agradables charlas coa nai/pai deYuichi frente a fumeantes tazas de té, comidas exquisitas que ela prepara na cociña e unha relación amistosa con Yuichi que se afianza cada vez máis. Os compañeiros de universidade critican a súa actitude ao irse a vivir cuns desconocidos (mesmo aparece unha noiva celosa) e un tráxico asasinato acaba coa vida de Eriko.
Mikage decide coller as rendas do seu destino de orfa rodeada de morte. Abandoa a universidade, busca un novo apartamento e comeza a traballar cunha reputada cociñeira. Aislada e Yuichi e da súa anterior vida "familiar", os sentimentos pasan coma nubes caprichosas pola súa cabeza: ¿Podo sentir dor pola morte de Eriko máis que pola da miña nai? ¿Podo añorar a vida coa miña non-familia? ¿pode chegar a convertirse en amor a amizade con Yuichi?




Deixamos a porta aberta deste relato, convertido nun exito arrollador no Xapón e parte de Europa.
Din os expertos que os relatos de Banana Yoshimoto conectan directamente co shojo manga (manga para rapazas) en moitos aspectos: Na importancia dada a temas como a homosexualidade; nos tintes siniestros co que se mostran as atmosferas inocentes; na prevalencia dun elemento fantástico sen trabas, xa que a sumisión ás leis da verosimilitude considerase baseada nun pensamento masculino e adulto; na esaxeración a favor dos sentimentos; na acumulación de imaxes , típica do linguaxe manga e do montaxe cinematográfico...e un longo etc.




Non son unha experta en manga (nen sequera aficionada, ainda que lle teño moito cariño a Songoku) pero moitas cosas das que se din, pódense ver na novelita. A min deixoume un pouco fría, non acabei de entrar nese sofisticado mundo de delicadezas e nocturnidades niponas ainda que sí me pareceu interesante o resultado final: ¿ podemos elexir a nosa familia ou o noso sexo? ¿podemos elexir ser dun país, ainda que non sexa no que nacimos? ¿por qué etiquetamos, e aceptamos ou rexeitamos en función das etiquetas?


...cada un de nos pensa que ten moitos camiños para poder elexir el mesmo. Pero quizais sería máis exacto dicir que soña co momento de facelo(...) O camiño está sempre decidido, pero non cun senso de fatalidade. Son as nosas respiracións, as olladas, os días que se suceden, os que deciden dun xeito natural.



miércoles, 19 de septiembre de 2007

LUNS


Érgome. Unha luz grisácea envolve o meu cuarto. Levanto a persiana. Un resplandor alaranxado pugna na lonxanía: vai facer bo tempo. Pero ao abrir a fiestra, un aire frío faime estremecer. O sono de Sailor chégame caladiño como o son de axóuxeres.

Vou ao baño e mírome no espello: a pel escurecida polas lambetadas do sol está esmorecendo. O aillamento desaparece mergullado en mundos de multiplicacións (casi como as notas deste blog).

Non sei se son eu a que está eiquí, devorando coma unha tola as migas da ledicia, ou son a do espello, devorada polo tempo implacable que avanza.

Hoxe é mércores e fai sol, pero síntome come se fora un luns escurecido de inverno.

martes, 18 de septiembre de 2007

GOOD MORNING,BALTIMORE

Teatro/cine Musical Americano.
Para o bon e para o malo.
Un desmelene total (a pesar da laca). Aquí vos deixo un petisco:

http://www.youtube.com/watch?v=kkzcNF-jlWw

lunes, 17 de septiembre de 2007

REALIDADE E FICCIÓN


Hai uns anos Sailor regaloume un super DVD, edición de luxo, de Fiebre del sábado noche e o extraordinario do regalo non foi só a película (que xa vira e revira) senon que contiña uns extras nos que o director facía uns comentarios do máis xugoso sobre cada unha das esceas da peli.

Por exemplo, que a idea da cinta xurdiu dun artígo aparecido no New York Times que falaba do crecente costume dos xóvenes curritos de Brooklyn de cruzaren a ponte para iren ás discotecas de Manhattan. Só tiñan este dato; o demáis inventárono todo, producíndose un curioso fenómeno: non é que a película reflictira o ambiente, decoración, forma de vestir etc das discotecas, senon que, despois da película, as discotecas copiaron o look que aparecía na película. O chan iluminado onde Tony Manero fai as súas "evolucións", ocurréuselle aos técnicos de iluminación para facelo máis vistoso. A discoteca onde rodaron (que foi demolida o ano pasado) pareceulles tan cutre que a forraron con papel albal!!!! para que reflictiran todas as bombillas e semellase un local do máis glamuroso.


Outros detalles foron puro azar: a rapaza que se cruza con Travolta pola rúa ao principio, mentres saen os títulos, e á que el persegue, non estaba no guión. Era unha transeúnte calquera pero quedou tan ben na pantalla, que a buscaron en vano durante toda a promoción do film.
A forma de comer a pizza, cun cacho enriba do outro, era típico dos traballadores de Brooklyn (tampouco estaba no guión) pero Travolta soubo caracterizar dun golpe ao seu persoaxe dende o principio.


En fin...é unha gozada para cinéfilos mitómanos con alma sandunguera, case tanto como a propia peli.

E agora vou ver Hairspray.

sábado, 15 de septiembre de 2007

JACKSVILLE


(En anteriores entregas: GETAWAY, TIEMPOS DIFÍCILES...)

Cando chegamos a Jacksville só tíñamos 20 dólares e o depósito do Corvette valeiro. Era unha cidade pequena, de rúas estreitas e húmidas porque, en Jacksville, chovía sempre. Alugamos un cuarto no hotel Paraíso e a súa dona, unha loira entrada en carnes e descarada, foi amable e xenerosa con nós. Nunca souben o seu verdadeiro nome, todo o mundo a chamaba Beautiful. E ela chascaba os dentes e se daba palmetadas no cú cando servía o café polas mañás. Dicían que o seu ex marido fuxira cunha criada chinesa vinte anos máis xoven. Cando a súa aventura rematou, Beautiful cambiou as pechaduras e largouno con vento fresco sen deixarlle coller, nen sequera, a súa colección de discos de Bob Dylan. Algunhas noites, Beautiful, sentaba no porche cun vaso de whiskie e escoitaba Sad eyed lady of the lowlands horas enteiras. Sen dúbida faría boas migas con Peggy Sue.


En Jacksville estaban acostumados aos forasteiros e non facían preguntas mentres pagaras o que debías. Sailor atopou traballo na gasolineira das aforas e eu axudaba a Beautiful no hotel. Non había moito que facer dende que pecharan o cine. Aquela última noite puxeron As neves do Kilimanjaro e eu esperei a que todos saíran para pedirlle ao dono o cartel da película. Camiñamos baixo a choiva morna co cartel baixo o brazo mentres os neons se extinguían para sempre.


Outros días, cando a choiva se facía gris e teimuda, quedabamos na casa inventando veráns coas nosas caricias, bicos con sabor a pastel de mazá, corpos enleados en doces combates, alentos quentes envolvendo o abandono... Non era perfecto. Sabiamos que non duraría moito. Pero pasase o que pasase máis alá do inverno, sempre nos quedaría un cuarto no Paraíso.

jueves, 13 de septiembre de 2007

CUMPLO ANOS, HOXE SI

(Lula Fortune antes, moito antes, de ser Lula Fortune)



Yo adivino el parpadeo

de las luces que a lo lejos

van marcando mi retorno.


Son las mismas que alumbraron


con sus pálidos reflejos

hondas horas de dolor.

Y aunque no quise el regreso


siempre se vuelve

al primer amor.


La vieja calle

donde me cobijo

tuya es su vida

tuyo es su querer.

Bajo el burlón

mirar de las estrellas

que con indiferencia

hoy me ven volver.

Volver...

con la frente marchita

las nieves del tiempo

platearon mi sien.

Sentir ...

que es un soplo la vida

que veinte años no es nada

que febril la mirada

errante en las sombras

te busca y te nombra.

Vivir...

con el alma aferrada

a un dulce recuerdo

que lloro otra vez.

Tengo miedo del encuentro

con el pasado que vuelve

a enfrentarse con mi vida.

Tengo miedo de las noches

que pobladas de recuerdos

encadenen mi soñar.

Pero el viajero que huye

tarde o temprano

detiene su andar.

Y aunque el olvido


que todo destruye

haya matado mi vieja ilusión,

guardo escondida

una esperanza humilde


que es toda la fortuna

de mi corazón.

Volver...

martes, 11 de septiembre de 2007

CRÓNICAS DO ILLAMENTO: FINAL

19 de agosto.

Dende a tumultuosa Alghero cara o sur atópanse as Dunas de Piscinas, montes de area branca que lle comen terreo ao maquis (a vexetación de arbustos típica da Illa) e que avanzan e se modifican constantemente co azote do mistral. Chegamos guíados/enganados por carteis caprichosos e oxidados: 7km, 5km, 12km!!!! para cumprirmos a nosa misión: arrolar como tolos.


De alí, e aproveitando que o ceo ameazaba tormenta, decidimos darlle un descanso aos bañadores e adentrarnos no interior para ver os espectaculares Nuraghi. Son estas unhas estranas fortificacións megalíticas feitas polos primitivos poboadores. Labirintos de muros, torres e pasadizos, declarados Patrimonio da Humanidade no ano 2006.





20 de agosto
Hoxe quedamos en C. despois de devolver o coche de aluguer. Foi unha mañá preguiceira e
tranquila, desas que arelas en inverno, con nada no horizonte, nada na cachola e nada na neveira. Remoloneamos como cachorros na sabana (ou máis ben na sábana) e enchemos as horas con palabras susurradas e persianas baixadas.

Pola tarde fixemos unha peregrinaxe por igrexas pechadas: a paleocristiana de S. Saturnino (o unico vestixio de vida eran as cuncas de auga para os gatos); San Michele, de estrana fachada apuntalada e poboada de herbas e pombas; e a espartana de S. Efisio, pechada a cal e canto.




Tiven a sensación de que igualmente algo se pechaba para mín. Sentada de novo na Piazza Yenne, alí onde chegou a miña alma, pensei que Italia era o país do "sálvese quen poida". Un país admirable en moitos aspectos, fermoso ata doer, onde deixo amigos xenerosos e cultos que teñen que convivir con moreas de furbi (listillos) irredentos. Italianos que cren que as normas as fixeron para outros: non respetan os semáforos, por non falarmos dos pasos de peons; non fan colas (se ves unha, está diante dun museo e son extranxeiros); non pagan nengún transporte público; botan os papeis ao chan... Camiñan coa insolencia dos gañadores e véndoos coas súas gafas e os seus cuellos da camisa erguidos, unha entende que conquistaran o mundo... e que o perderan despois.


Digo todo esto para entender eu mesma a necesidade de voltar sempre, de esquecer continuamente estas cosas, e caír nun estado de melancolía perpetua diante da imposibilade de permanecer, de sentir a inclinación enfermiza de succionar todo o italián (música, libros, cine, língua...).
Hoxe entendino un pouco. Dicían os médicos medievais que hai un estado patolóxico que ten como manifestación a melancolía. Trátase dun desequilibrio orgánico que causa alteración na percepción, que se traduce nunha obstinada contemplación do obxeto dese desexo, que suscita a necesidade imperiosa de posesión e que, finalmente, subordina a razón ao desexo. Esa turbación incurable leva o cursi nome de amor.

MAMMA MIA!


Chámase María Amelia López e ten 96 anos. A avoa blogueira de Muxía. Agora que se achega o meu cumpleanos teño que facerme a pregunta: ¿chegarei alá? e se chego ¿estarei en forma para seguir blogueando?. A resposta, amigo meu, está no vento...
(Aparecido en La Voz de Galicia:

lunes, 10 de septiembre de 2007

COME DIO COMANDA (2)

COMO DIOS MANDA.Niccoló Ammaniti
(Absolutamente todos los fallos de esta osada traducción son míos. Espero que sean perdonados a cambio de ofrecer esta primicia mundial)

Cómo le hubiera gustado tener una buena y pesada tranca para hundirle a todos sus cabezas de cabrones. Al menos, antes de terminar el resto de la vida en la cárcel, hacía una masacre.

Y estos los he matado yo. Yo, con estas manos. Así, cuando te despiertes -si te despiertas alguna vez, cabrón- veremos quién ha matado más, hijo de puta, bastardo.

Trecca se le acercó. "Cristiano! escucha..."
Pero Cristiano Zena no escuchaba. Miraba hacia el cielo, hacia aquellas nubes marrones, tan bajas que habría podido tocarlas con la punta de los dedos, hacia aquellas nubes que en poco tiempo habrían esparcido agua otra vez sobre este mundo de mierda, y se sintió levitar, como si de improviso los alienígenas lo hubieran absorbido en el espacio Se tambaleó sintiendo un vértigo, elevó los brazos hacia las nubes, echó la cabeza para atrás y se imaginó largar fuera todo lo que tenía dentro, todo lo negro que tenía dentro, aquella rabia negra, aquel miedo, aquella sensación de no contar una mierda, de ser el más jodido del planeta, el más solo y desesperado ser del mundo. Fuera. Sí, fuera. Debía escupir todos los pensamientos, todas las angustias, todo. Y transformarse en un perro sin cerebro, que corría alargando las patas, curvando el lomo, erizando el rabo. Apenas tocaba el suelo y se elevaba perfecto como un ángel.




“Como un ángel…” le salió , después miró a Beppe con una extraña sonrisa, al camionero con el chaleco de piel, a los automovilistas que parecían maniquíes y detrás de ellos, más allá de la estatal, una línea verde de hierba que dividía dos campos arados y sobre los que habría podido correr para siempre hasta llegar a donde hubiera sido libre. Libre.
Miró otra vez a Trecca y después se lanzó hacia los campos y con un salto increíble superó el quitamiedos y por un infinito instante le pareció volar.

jueves, 6 de septiembre de 2007

COME DIO COMANDA (1)


COME DIO COMANDA (Como Deus manda).Niccolò Ammaniti

Antes de pechar a porta, Cristiano Zena non puido reprimir o pulo de voltar a vista atrás. Buscou coa mirada algo para levar na súa fuxida a ningures. O asistente social, Beppe Treca, impacientábase co coche en marcha pero os seus ollos recorrían en vano aquelas estancias fedorentas e valeiras. Colleu a manta coa que seu pai adoitaba taparse, estricado na cadeira de praia frente ao televisor co bandullo cheo de cervexa, e saíu sen mirar atrás. Xa antes tirara a nota que lle escribira, porque na súa vida xa non habería nengunha concesión posible á tenrura. Nunca a houbo e xamáis ía chegar.


Cristiano Zena non tiña máis amigos cós dous desequilibrados que acompañaban ao seu pai: Quattro Formaggi, un ser un pouco "estrano" dende que tivera un accidente cos fíos da alta tensión, e Danilo Aprea, abandoado pola súa muller e marcado pola morte da filla pequena.


Estes seres desposuídos, habitantes de descampados e terras murchas entre naves industriais, escorrentan o seu valeiro disparando ao branco mentres agardan por un traballo que nunca chega. Así, un día deciden coller polo pescozo a súa sorte. O plan é sinxelo: reventar un caixeiro automático.


Todo o relato de Niccolò Ammaniti organízase ao redor deste feito narrativo que ocupa a parte central da novela. Ata chegar a esa noite fatídica, o autor desgrana con emocioante minuciosidade as vidas, circunstancias e pensamentos deses persoaxes. Con lambetadas de humor que se extinguen como candeas, incapaces de quentar a crueza do relato. Os feitos precipitan na segunda parte en traxedia grotesca, imprevista, tensando con esaxeración os fíos do azar. O que ven despois é un desenlace surrealista por momentos, que fainos voar polas páxinas da novela e nos deixa noqueados, cun directo ao estómago, despois da palabra Fin.

Cristiano e Rino Zena non cabían no mundo perfecto, porque eran como animais salvaxes nas xenreiras e nos afectos. Dispostos a mataren ou a morreren sen máis agarimo que o metal da súa beretta.

Esta é unha historia dos que molestan, como eses inmensos vertedoiros que medran nas aforas das cidades. Son parte da cidade, pero ninguén vai velos. Sabemos que existen pero miramos para outro lado. Ammaniti airea o cheiro a miseria, a ignorancia e abandono que habita en nós. Ofrécenos o zarpazo da tenrura na máis horrible das violencias.


Este blog é un lugar moi pequeno para un libro escrito con paixón e grandeza. Emocionoume. Conmoveume. Deixoume sen alento e sen bágoas.
Literatura con maiusculas.

BRINCADEIRA SETEMBRINA


O meu saúdo dylanián. Facede clic.

miércoles, 5 de septiembre de 2007

¿ONDE ESTÁS MARIÙ?

Primeiro contacto coa terra firme dende o aillamento: non sei se o soportarei!!!!!!
Ante todo, moita calma.
Respiración pausada e que non cunda o pánico.

martes, 4 de septiembre de 2007

CRÓNICAS DEL AISLAMIENTO: Si me dan a elegir...


para Atikus
16 de agosto

Enfrente del archipiélago della Maddalena, como dos hermanos gemelos de recia estirpe, están Porto C. y Porto R. . Dos lugares para comprobar que el lujo existe, en el caso de que lo hubiéramos olvidado. Debo decir, que ambos vástagos de la riqueza están hechos con mimo: las casas, los jardines, los muelles recoletos...no hay nada que desentone, todo está limpio y es de un gusto primoroso. Puedes pasear por las galerias porticadas y comprarte un abrigo de Prada para el invierno milanés o tomarte un aperitivo en la piazzeta, que es donde se corta el bacalao del país y no en la lonja. Hay hombres viejos y canosos, con pantalones color mostaza y cinturón marinero. Hay mujeres viejas y siliconadas, con caftanes vaporosos o blusas de leopardo . Hay cachorros arrogantes con look casual y chanclas de Armani. Pero, pesar de todo (o quizás por eso) la sensación es de espectáculo falso, como si hubieras entrado en un parque temático del Mediterráneo o en uno de esos complejos de las Vegas. El lujo es tan desbordante que parece obsceno y vomitivo. En ningún momento sientes envidia de esos yates supersónicos y lo que realmente me alegra, es que mi concepto de riqueza esté a cien mil años luz de esos cretinos.




Cuando llegamos a Porto R., bajamos hasta el puerto y en una taquilla nos cobraron un euro por aparcar (la entrada al zoo) y allí, en una fila interminable, con la popa hacia el paseo, se ordenaban los fabulosos yates con sus inquilinos desayunando. Podías ver a cada animalito en su jaula e incluso hacerte fotos con los ejemplares más raros, pero de ninguna manera podías echarles comida (la mayoría está a dieta). Para concluír la visita, en una carpa del puerto había un gimnasio-fitness-salón de belleza ¡al aire libre! y allí estaban los ejemplares más exquisitos con sus gafas de sol y sus chándales (qué palabra tan vulgar para describir su indumentaria, pero no se me ocurre otra) pedaleando esforzados. También podías hacerte fotos, pero sin flash.

Así que, reconfortada con un panino en la carretera que se alejaba de aquel circo, fue una liberación purificadora lanzarse al mar en la amplia y venteada playa de Posada. Atrás quedaron las espectáculares embarcaciones de brillante proa, la silueta escarpada de Córcega y Berlusconi encendiendo su volcán.


Huimos hasta Capo Caccia, en ese afán nuestro por pisar todos los " finisterrae" y embarcarnos hacia Le Grotte di Nettuno. Bordeamos paredes de roca blanca que se perdían hacia el cielo y avistamos la escalera vertiginosa, escavada en la piedra, que llevaba miles de hormiguitas hacia las grutas.


De allí, a la animada Alghero, de dulce nombre y sonido familiar, para avituallarnos de corales, como buenos fenicios.... y sentirme, por fin, inmensamente rica.

lunes, 3 de septiembre de 2007

CRÓNICAS DO ILLAMENTO: GIUSEPPE

14 de agosto. Viaxe ao norte.

Un enorme ferry levounos dende Palau á Isola della Maddalena. Caótica e desordenada , chea de coches e motocicletas en ruidosa loita polos calexóns que rodean o porto. Pero non buscábamos esta vez as augas maravillosas, senón que cruzamos toda a illa (hai unha base americana, o que explica a presencia duns negrazos inmensos con camisetas dos yankees) ata chegar a unha pontiña que comunica con outra illa, Caprera, onde rematou os seus días o señor Garibaldi.
Alí está a súa tomba, un inmenso pedrolo granítico que garda o seu corpo embalsamado. Teño que reconocer que a visita á casa foi algo decepcioante: cámaras vixiando por todas partes, prohibición de facer fotos e unha guía que recitaba sen moita convicción anécdotas insulsas.


A primeira vez que Garibaldi chegou a Caprera foi despois da caida da Republica Romana camino do esilio. Namorou deste lugar pedregoso e árido e anos despois, cunha pequena herencia, comproulle un cacho ó propietario de entonces, un inglés chamado Míster Collins. Finalmente a viúva do inglés (co que, por certo, Garibaldi non se levaba moi ben) vendéulle o resto en 1860. Alí vivíu coa súa familia, convertindo unha rocha castigada pola furia do mistral nunha facenda agricola con horto, frutais, vacas, cabras e polos. Procurándose todos os artiluxios que poideran facer do seu fogar un lugar moderno e cómodo: unha máquina de vapor que movía o muiño, auga corrente en toda a casa...


Alí estaba a súa casaca roxa (Per favore, non é permesso fare delle fotografie!!!) a súa escopeta, os retratos gloriosos (eu buscaba a cara de Franco Nero pero alí só había un rostro de pedra de ollos glaciais) e a silliña de rodas, diseñada por el, que foi testemuña da súa decrepitude.



O final da visita era o seu leito de morte ( metido nunha urna) que a súa amante esposa colocou diante dunha ventá para que o último que viran eses ollos, queimados coa pólvora e o sangue, fora a amada Caprera.
Cando saímos bordeando a casa (e estreitamente vixiados) eu pensaba nun vértigo de nomes, países, causas, travesías, feridas, traicións... e fiquei un rato ollando aquelas augas mornas , nin sequera demasiado fermosas, tentando de comprender se realmente importa o lugar no que pecharemos os ollos para sempre.


Saín fora e farteime a facer fotos.

sábado, 1 de septiembre de 2007

CRÓNICAS DO ILLAMENTO:COCCO BUONO, COCCO BELLO


Villasimius, 9 de agosto.
Lo prende lui, lo prende lei e anche i gay. Si stai in gravidanzza, mangia cocco abbastanza. Se cocco mangerei, cellulite non avrei. Lo diceva Napoleone: se mangi cocco, diventerai un leone... É dificil competir con esta tromba de creatividade. O vendedor de coco local (camiseta sen mangas, bañador e rileira (?)) métese no peto aos bañistas de Villasimius. Un pouco máis alá, o vendedor de granita fai sonar o campanello do seu carriño e ámbolosdous cruzan miradas de lume. Pero hai mercado para todos: os africáns camiñan paseniño pola beira do mar cargados coma arbres de Nadal; os hindús de ollada orgullosa levan anes e pulseiriñas; os asiáticos ofrecen as súas habilidades para as masaxes...; os europeos estarricámonos ao sol indiferentes.
Os italiáns (elas) semellan estar no seu habitat natural e falan sen pudor polo telefonino mentres vixían aos nenos, reparten o bocata e compran un caftán ao senegalés de turno. Os italiáns (eles) miran con certa distancia todas estas manobras e adícanse a pasear o seu palmito pola beira do mar.
Porque hai que dicilo: os italiáns levan bañadores "fardahuevos". A algúns quédalles ben (moi ben), sábeno e compárteno con xenerosidade bronceada e musculosa. Eses traxes de baño (costume en italián) soen ser de cor branco, vermello ou floreado!!!. Eles levan o pelo curto e completan o seu look con gafas imposibles e gargantiña de ouro. Hai outros aos que non lles queda tan ben: a tripiña fai das súas e, aínda que non se lles ve tan lustrosos, lévano con dignidade. Ese adoita ser negro. Hai outro grupo ao que lles queda francamente mal: son gordos ou paticortos, peludos ou descaradamente barrigóns. Escollen o peor modelo do mercado: grises ou marróns, mesmo con raias ou cadros, cun inequívoco ar de mercería de pobo. E, por último, están os señores de idade, que seguramente o levaron toda a vida e non entenderon a estúpida moda das bermudas. A estes, dá igual como lles quede: lévano sen complexos, completado coa trasnoitada bandana coma seña de identidade dunha xeración que segue a facer as contas en liras. (Síntoo moito pero non teño cobertura gráfica deste punto)

Cruzando a fronteira deste mundo de sdraio, bagnino e ombrellone atópase Costa Rei, un deses lugares onde o ruido do mar afoga calquera son. A auga está tan limpa que poden verse pequenos peixes acercarse aos pes. Dous grandes saíntes de rocha suxeitan a fina stricia de area, branca coma unha media lúa e decido abandoarme á voracidade do tempo.

Ao pouco de chegar, o corpo arde baixo o sol. Sento as pingas de auga que esbaran cando Sailor se achega. Son frías é un escalofrío recorre a miña espalda pero é agradable. Os beizos están salgados e a pel do corpo dibuxa lineas brancas da salitre. Recupero ese pracer da infancia de chegar a casa coa area pegada nos pés, a pel tirante, o pelo encrespado e os ollos aínda cegados polo sol, polo mar...


Volvimos pola carreteira que bordea a costa, asomándonos ás veces a abismos rochosos que afogan en calas impracticables de azul turquesa. Adelántannos motoristas que envexamos e seguimos adiante entre chumbeiras preñadas de fruto e o horizonte vaporoso do solpor. De cando en vez, os vendedores de froita (uvas, sandía) improvisan os seus tenderetes e fan ondear a bandeira da Illa (i quattro mori) sobre o teito de palla.


Paramos para facer unha foto á illa de Serpentaria, coa sua torre aragonesa derrubada e aínda que o día terminou por nublar, por un momento unha raiola de sol escapou entre as nubes e deu de cheo nas escolleiras brancas. Ficamos alí mirando, como aparvados; os coches paraban en silencio e os viaxeiros a ningures saían velo. Sinxelo e fermoso.


Cando chegamos a casa, un ritual de ducha, cremas e locións nos devolve ao universo oloroso da civilización. Non vai frío e polas noites sentamos na terraza sen falar, só vendo pasar algún paseante co seu can, as luces lonxanas da fortaleza de C. e, nas noites máis claras, a Osa Mayor. Enfrente hai pequenas casas cos seus xardinciños e unha gasolineira que está aberta toda a noite. Parece un cadro de Hopper na súa impoluta silueta, pero, coma neses cadros, agocha misterios e historias imposibles que albiscamos dende a escuridade. Ás veces para algún coche e o conductor deambula perdido intentando descifrar as instruccións do Fai da te. Despois desaparecen, coma se todo fora un espexismo e todo volve a inmovilidade.


Ao mellor, todo isto é un sono. Non quero espertar.
Ultimo giretto, cocco bello se ne va!