lunes, 30 de julio de 2007

Parlami d'amore Mariù...







Eu vou estar aquí, escoitando esta canción. Ci vediamo dopo qualche settimane!!!!!!


viernes, 27 de julio de 2007

VIVO SIN VIVIR EN MÍ







Vivo sin vivir en mí,


y de tal manera espero,


que muero porque no muero.


¡Ay, qué larga es esta vida!


¡Qué duros estos destierros,


esta cárcel, estos hierros


en que el alma está metida!


Sólo esperar la salida


me causa dolor tan fiero,


que muero porque no muero.

jueves, 26 de julio de 2007

TEAM ANISTON


Y te vemos llegar -figuración
de un fabuloso espacio ribereño
con toros, caracolas y delfines,
sobre la arena blanda,
entre la mar y el cielo,
aún trémulo de gotas,
deslumbrado de sol y sonriendo.
Nos anuncias el reino de la vida,
el sueño de otra vida, más intensa y más libre,
sin deseo enconado como un remordimiento
sin deseo de ti, sofisticada
bestezuela infantil, en quien coinciden
la directa belleza de la star
y la graciosa timidez del príncipe.
Aunque de pronto frunzas
la frente que atormenta un pensamiento
conmovedor y obtuso,
y volviendo hacia el mar tu rostro donde brilla
entre mojadas mechas rubias
la expresión melancólica de Antínoos,
oh bello indiferente,
por la playa camines como si no supieses
que te siguen los hombres y los perros,
los dioses y los ángeles,
y los arcángeles,
los tronos, las abominaciones…



(Versión máis ou menos libre do poema Himno a la Juventud de Jaime Gil de Biedma)




25 de Xullo







Espértame (tarde) a música de Manolo García na radio. Fai sol, dónde estabas entonces cuando tanto te necesité e decido, por fin, desfrutar dun día de verán. Arde Santiago en celebracións, actos varios, procesións, ofrendas ao apóstol, gaitas, pelegríns, polbo e ondeamentos de bandeiras nadie es mejor que nadie, pero tú creíste vencer. Preparo todo axiña e chego á Estación Marítima co tempo xusto de perder o último barco da mañán para as illas Cíes. Manolo García persígueme dende a megafonía me siento hoy como un halcón, herido por las flechas de la incertidumbre. Sobre a marcha decido cambiar o meu rumbo e collo a estrada que me leva a unha das miñas marabillas do mundo particular: a praia da Lanzada. Percorro as dunas ata chegar ao paseo de madeira e adéntrome no espectáculo pleno: azul do ceo, blanco da area e un mar infinito de horizonte aberto.
Pouso os meus pobres osos ao sol e, ainda que hai xente, o mar sórbeo todo. As voces e os ruidos cotiáns son ecos lonxanos, apenas perceptibles, devorados polo bronco mar que ruxe coma unha fera poderosa. Pasa unha bandada de fochas cara ás Ons. Pecho os ollos e sorrío me siento hoy como un halcón, llamado a las filas de la insurrección...

25 de Xullo. Día da Patria Galega

martes, 24 de julio de 2007

UN RINCÓN EN EL CIELO









A este cuartito volvió Inés por su amor, tras un largo viaje por España.(...)
-Voy a sacar las sábanas de la residencia. Vamos a tu cuartucho a estrenarlas. Y además quiero que leamos juntos unos capítulos del Capital.
Inés era lo más virgen que había en el mundo, y ahora de pronto, así, a bocajarro, sábanas por estrenar y lectura del Capital. La semana pasada yo la había despedido con un beso sin Henry Miller, con ella nunca usaba Henry Miller, tras la misa de ese domingo la había despedido con su besito Bécquer y la había dejado en la puerta de su residencia con su misalote en la mano, bien segura de sí misma, bien doña Inés del alma mía, luz de donde el sol la toma...Y ahora resulta que por segunda vez en pocos minutos alguien me iba a meter mano sin que yo se lo pidiera.(...) Lectura del Capital entre celestes y flamantes sábanas, ¡cómo te recuerdo! No entendíamos nada, por supuesto, pero estábamos descubriendo el mundo.(...) Karl Marx lo afirmaba y lo negaba rotundamente todo, y nosotros lo obedecíamos: la dialéctica, la dialéctica, Inés dialéctica, Martín dialéctico, sigue leyendo Inés, la verdad es que yo no entendía nada, con Inés ahí calatita (...) ni siquiera desnuda, ca-la-ti-ta por primera vez en mi vida (...) sigue, sigue Inés, luz de donde el sol la toma y con el pretexto de darle la vuelta a la página porque estaba siguiendola muy atentamente, mi mano sobre la tetita encima del Capital, mi mano quedándose donde la puse, Henry Miller merodeando, Inés viniéndoseme, y así, más que nunca esa noche, esa madrugada, esa mañana, y las mil y una noches que pasamos juntos.


(La vida exagerada de Martín Romaña.A.Bryce Echenique)





















lunes, 23 de julio de 2007

PRIMER CONTACTO EN PARÍS






Ese gesto me conmovió tanto, en un hombre tan autoritario, que no tuve más remedio que echarme toda una carrera de abogado encima. El día que me gradué ya hacía tiempo que nos queríamos muchísimo. Y fue muy duro decirle después que ahí quedaba el diploma porque yo me iba a Europa.(...) Yo no quería despedirme sino de Inés, porque ella se iba a venir al año siguiente a París, y porque quería decirle una vez más que la esperaba, que ya vería como el tiempo iba a pasar volando. Esos son los momentos en que hay muchos que se joden y no se van a París. También, claro, los momentos en que muchos insisten en que sí se van a París y se joden también.(...)

Mi cuartito de pobre, porque ahora era pobre, quedaba en el techo de un hermoso edificio burgués, bastante burgués, en realidad, que miraba feliz y seguro de sí mismo al hermoso Jardin des Plantes. Lo único malo es que mi cuartito no tenía ventana ni hacia el Jardin des Plantes, ni hacia ninguna parte. Sólo una claraboya para las noches de luna, pero la verdad es que en París, éstas suelen ser las menos, y las más pueden ser noches de esa lluvia de mierda que a menudo se me filtraba por la maldita claraboya, justito encima de mi almohada.
Había también un aparatito redondo, que era la calefacción eléctrica, útil más que nada para encender cigarrillos, que se mantenía rojito de noche y era buena compañía, pero que en definitiva nunca logró calentarme los dos pies al mismo tiempo. De ahí me ha quedado la costumbre de andar cruzando una y otra pierna todo el tiempo.

(La vida exagerada de Martín Romaña.A. Bryce Echenique)


¿Conseguirá Martín atraer a Inés a su nidito de amor? No se pierdan la última y excitante entrega.

viernes, 20 de julio de 2007

ÚLTIMO CONTACTO EN LIMA




Un día nevó por primera vez en mi vida, y la Navidad empezó a acercarse. Nunca la había pasado lejos de casa. Me entró una alegría infinita. Siempre he odiado la Navidad, y sobretodo la Navidad en casa. Allá mi familia. Que se las arreglara con el hermano ausente en la cena pascual. Aunque seguro que también ellos estaban felices con mi ausencia.(...) Uno menos que abrazar debían estar diciendo los condenados, porque ahí el único que se tomaba las Navidades en serio era mi padre. Me dio pena recordarlo. Era lo más bueno que hay. Trabajó siempre hasta hacernos tomarle horror al trabajo. Era una mina de oro. Tenía que serlo, porque había procreado a la más importante colección de psicoanalizables de los últimos tiempos en Lima. Con el tiempo llegué a tomarle cariño, aunque la verdad es que me costó mucho trabajo. No tenía por qué haberme educado más rígidamente que a mis hermanos. Claro, yo era el menor, y en vista de que ya había perdido todas las esperanzas en los demás, decidió que yo fuese la esperanza de la familia, y me daba menos propinas y menos bicicletas y menos automóviles que a los otros. Y nunca me habló porque a un hijo no se le habla, sólo se le mira con mucha autoridad. Pobre viejo. Así, a punta de mirarme tanto, se fue convenciendo poco a poco de que yo era el peor de todos. Hasta empezó a comprarme billetes de lotería a ver si me aseguraba el porvenir.

(La vida exagerada de Martín Romaña. Alfredo Bryce Echenique)


¿Conseguirá Martín Romaña estar á altura das expectativas do seu pai? Próximamente nas súas pantallas.

jueves, 19 de julio de 2007

LOVESEXY



Leo na prensa a crónica do concertazo (máis de tres horas) de Prince (traxe bermello, chapeu e gafas de sol) en Montreux e desfágome en pingas de chuvia púrpura...


Baby i don't care

I would rip out my hair

4 just 2 nights with your face

I don't want 2 make love 2 U

I just want 2 look at U

I just want 2 listen 2 U



miércoles, 18 de julio de 2007

GOODFELLAS vs THE SOPRANO



Acabo de re-ver (este verano inestable del norte es lo que tiene) la película de Scorsese Uno de los nuestros y aunque me sigue pareciendo estupenda, confieso que se me hizo un pelin larga. Y entre pestañeo y pestañeo empecé a darme cuenta de dónde está la verdadera inspiración de Los Soprano (serie que idolatro). Las semejanzas no se refieren solo al evidente parecido entre el tipo de mafioso segundón y arrabalero.También la galería de mujeres horteras con uñas larguísimas y moños es reconocible. Por no hablar del ostentoso mal gusto en la decoración de casa o el tipo de violencia chapucera (el principio de la película es genial solo equiparable a los descuartizamientos que se gastan los Soprano).


















Todos estos "sopranos" de aquí tienen un papelito en la peli de Scorsese. Incluso la doctora Melfi (Lorraine Bracco) es una de las protagonistas.







¿Y qué decir de las evidentes concomitancias de caracterización? : Tío Vinnie en la cárcel y Tío Junior Soprano:















¿Es Paul Sorvino un pariente lejano de Gandolfini? :













Aquí hay un asunto muy turbio, muchachos...























































































































































































































lunes, 16 de julio de 2007

LECTURAS DE VERÁN 2

Carlo Lucarelli ten unha voz profunda, fala rápido e con frases curtas, lanzando un enigma en cada punto e aparte. Puiden miralo nun programa da TV italiana , Blue Notte, onde narra os casos delictivos que convulsionaron Italia nas últimas décadas. Móvese por un esceario en penumbra e ainda que o seu estilo é un tanto efectista, engancha dende o primeiro momento. Pero Lucarelli é, ademáis, un estupendo escritor de novela negra ( gialli, en italiano).



Almost Blue e Un giorno dopo l'altro comparten a presencia da comisaria Grazia Negro, una donna in un mondo di uomini. Tamén a música é un obsesivo leit motiv que percorre as súas páxinas e dá título a ámbalas dúas novelas: Almost blue na voz de Chet Baker e a canción Un giorno dopo l'altro que popularizou o malogrado cantante italián Tenco.
Os asasiños inquedan cos seus pensamentos, coa súa absoluta normalidade aparente, as súas obsesions e incluso os seus crípticos alcumes: La Iguana, un asasiño en serie, e Pitbull, un precoz criminal a soldo. Os dous utilizan Internet: para contactaren coas súas víctimas nun caso, e para recibiren ordes, no outro.

Lucarelli amosa unha Bologna escura e sórdida, alonxada da luminosidade padana, uns secundarios perfíados con agarimo (o cego Simone e a súa especial percepción do mundo, o xoven e sensible Alex ...) e un morboso e nada desdeñable erotismo.
O cóctel está preparado: sírvanse.









sábado, 14 de julio de 2007

GETAWAY

A armónica que lle regalara Peggy Sue resultou ser de Bob Dylan e a Sailor déronlle unha morea de cartos por ela. Mercou un pequeno Corvette roxo, ainda que el gostaba máis dos Cadillacs. Agardei, como el me pedira, coas luces apagadas e a cancela do xardín aberta. A grava rañou débilmente baixo os neumáticos do Corvette. Despois todo foi moi rápido: o primeiro disparo fixo saltar en anacos a bombilla do porche; tremaron os meus pasos precipitados cara a Sailor; dúas lumeiradas máis e o ruxido candente do acelerador encheu a noite. Deixamos a autopista poucas horas despois e tivemos que empurrar o coche hasta as beiras dun río. E alí quedamos, nun ardente campo de bicos sen aire. A carne era doce na inestable fronteira da pel por onde penetraba o amor. Os dedos temían e sabían, buscando en delicados roces, a chave dos húmidos recintos secretos. O sol cegador da mañá fíxonos ascender dende o fondo do tempo á cálida e silenciosa vida. A vida que dende a liberdade nos chamaba.

jueves, 12 de julio de 2007

MEME


Recollo con agradecemento a invitación de K. Aí van os oito de Lula:

1. Me he puesto a pensar y hablar de ocho cosas que me gusten: me parece una tarea difícil. No puedo soportar la idea de dejar fuera otras tantas. Me gustan muchas cosas y no desprecio nada que pueda aportarme algo de entusiasmo, algo de emoción, algo de diversión, algo de entendimiento.

2. Me siento italiana "in cuore". Prácticamente vivo allí todos los veranos, aunque cambie de sitio cada vez que voy. Pero no voy a hablaros de Roma ni de Florencia ni siquiera de Ferrara o Bologna. Imaginad una noche de agosto en un pequeño pueblo de Toscana. Hay una casa a la que llegáis por una "strada bianca" (sin asfaltar), no es lujosa ni perfecta pero tiene dos cipreses delante. Hace calor, se oyen los grillos desmesurados, voces distantes, la música de un baile lejano. Estáis sentados en una tumbona con un vaso de chianti y la Osa Mayor se descuelga del primer ciprés. Miráis al cielo atisbando las estrellas fugaces en la noche de S. Lorenzo y cuando acabáis la botella, la Osa Mayor alcanza ya el segundo ciprés. Es entonces cuando podéis sentirlo: el roce imperceptible de la felicidad.

3. Si hay un recuerdo que asocie a mi infancia son las primaveras en Barcelona (ya dije en algún lugar que viví allí hasta los 15 años). Era un desperezarse a la vida, la luz era blanca y brillante, se esponjaban los geranios en los balcones y las Ramblas hervían como una olla a presión. Había también una vida hacía dentro, mucho más triste y desvaída, con Pijoaparte y descampados arrabaleros. Siempre me quedará Marsé.

4. I love NY. Porque ni un solo segundo de los que pasé allí me sentí extraña; porque hay tanto en lo que poner los ojos que a veces tienes que cerrarlos para no marearte; porque estás dentro de una película en cada esquina; porque ver anochecer desde Brooklyn es un sueño; porque huele a cebolla y hot dog; porque puedes ver a Lou Reed comprando en Zabar's o a Yoko Ono en la cola del cine del Lincoln Center; porque...

5. Me pierdo en los laberintos de Borges, se me pone cara de axolotl leyendo a Cortázar, me hundo en el sillón Voltaire con Bryce Echenique, me acuno en las olas de Virginia Woolf, descanso tras los senderos de gravilla de Gil de Biedma y recibo espadas como labios de Vicente Aleixandre. Carpe diem en tanto que de rosa y azucena porque polvo seré, más polvo enamorado.

6. Me enamoré de la sonrisa de Gene Kelly una tarde (lluviosa) en Santiago con mi amigo argentino Claudio Guttman (saludos, viejo). Desde ese día, no me pierdo un musical, cuantas más coristas, más decorados pintados y más tango-fantasía, mejor.

7. Me gusta pensar que los amigos permanecen aunque ya no los vea. Aunque se alejen en esas llamadas que nunca hacemos, en esas visitas prometidas. No me molestan sus silencios porque no necesito su presencia para saber que están ahí y una palabra entonces...una palabra basta.

8. Amo a Sailor por encima de todas las cosas y si hubiera eternidad, allí lo amaría.

martes, 10 de julio de 2007

LECTURAS DE VERÁN


"Yo Sinuhé, hijo de Senmut y de su esposa Kipa, he escrito este libro. No para cantar las alabanzas de los dioses del país de Kemi, porque estoy cansado de los dioses. No para alabar a los faraones, porque estoy cansado de sus actos. Escribo para mí solo. No para halagar a los dioses, no para halagar a los reyes, ni por miedo del porvenir ni por esperanza. Porque durante mi vida he sufrido tantas pruebas y pérdidas que el vano temor no puede atormentarme y cansado estoy de la esperanza de la inmortalidad como lo estoy de los dioses y de los reyes. Es, pues, para mí solo para quien escribo, y sobre este punto creo diferenciarme de todos los escritores pasados o futuros."


Un verán infame na costa alicantina, castigada nunha urbanización con piscina, mergulleime sen condicións no desencanto, pero este home salvoume a vida. Chámase Mika Waltari e foi un escritor rápido e talentoso que saltaba dun xénero literario a outro con facilidade. Ben é verdade que a fama veulle das súas novelas históricas, entre elas este Sinuhé, el egipcio que devorei febrilmente. Anos despois vería unha película acartonada e desvaída de Michael Curtiz, unha xoia para frikis, pero a novela pasou encher os andeis da miña vida para sempre.

Mika Waltari sofría insomnio que aliviaba con xenerosas doses de alcohol. Pode que fora un home intratable, seica por iso comprendeu tan ben a miseria humana e mesmo a súa xenerosidade. Gosto de imaxinalo nesas noites/días finesas mirando pola ventá con ollos extraviados o incerto e sinuoso cauce do Nilo.

lunes, 9 de julio de 2007

PONGA UN CLÁSICO EN SU VIDA

Onte acabou a Feira do Libro na miña cidade. Este ano, ao millor é unha opinión trabucada, pareceume un pouco máis esmorecida que outros anos, e eso que o tempo (atmosférico) propiciaba o recollemento intelectual. Eu xa fixen acopio para todo o verán. Espero ter tanto verán como para poder darlle sen descanso... aos clásicos, of course.

domingo, 8 de julio de 2007

TOCO TU BOCA


Toco tu boca, con un dedo toco el borde de tu boca, voy dibujándola como si saliera de mi mano, como si por primera vez tu boca se entreabriera, y me basta cerrar los ojos para deshacerlo todo y recomenzar, hago nacer cada vez la boca que deseo (...). Me miras, de cerca me miras, cada vez más de cerca y entonces jugamos al cíclope, nos miramos cada vez más de cerca y los ojos se agrandan, se acercan entre sí, se superponen y los cíclopes se miran, respirando confundidos, las bocas se encuentran y luchan tibiamente, mordiéndose con los labios, apoyando apenas la lengua en los dientes, jugando en sus recintos donde un aire pesado va y viene con un perfume viejo y un silencio. Entonces mis manos buscan hundirse en tu pelo, acariciar lentamente la profundidad de tu pelo mientras nos besamos como si tuviéramos la boca llena de flores o de peces, de movimientos vivos y fragancia oscura. Y si nos mordemos el dolor es dulce, y si nos ahogamos en un breve y terrible absorber simultáneo del aliento, esa instantánea muerte es bella. Y hay una sola saliva y un solo sabor a fruta madura, y yo te siento temblar como una luna en el agua.

Rayuela, Julio Cortázar

miércoles, 4 de julio de 2007

TEMPOS DIFÍCILES

A principios do inverno chegaron moreas de homes atraídos pola construcción do gaseoducto e, ao seu rebumbio, o pobo encheuse de oportunistas da peor calaña na percura de diñeiro fácil. Sailor e máis eu paseabamos pola avenida cando o Ford café con leite de aquel home pagado por miña nai pasou clavando os seus ollos de demo en nos. Foi un inverno duro e Peggy Sue tampouco foi de moita axuda. Andaba enamoriscada dun músico de segunda fila, un tal Bob Thomas, que se atrincherou na súa cama para deixarlle despois valeiro o corazón e a caixa rexistradora. O único recordo da súa paixón foi unha armónica esquecida que Peggy Sue lle deu a Sailor: - Toma, ese cabrón mentiroso dixo que lla roubara a Bob Dylan. Sailor apostouse diante da miña casa e tocou a armónica todas as tardes daquel esmorecido inverno. Abría portas e ventás no ceo e eu chimpábame por elas nos seus brazos.

Aquel outono chegaron moreas de homes contratados para facer o gaseoducto. Era xente do sur, falangueira e traballadora, ainda que ao seu rebumbio xerminaron oprtunistas e falabaratos da peor calaña. De seguida esmoreceron todos nas brumas de Bridgestown.


Mentres paseabamos pola avenida, Sailor colleume da man. Nese intre























martes, 3 de julio de 2007

VINCE L'OCA


Palio 2 luglio: saltate le previsioni che vedevano favorite Tartuca e Nicchio, vince L'Oca. Il più giovane fantino della piazza, Giovanni Atzeni, alza il nerbo in segno di vittoria ed in un attimo é sotto il palco dei giudici per ricevere il drapellone dipinto da Alessandro Grazi. Un cencio forte, di grande impatto visivo, dominato dal rosso, il colore della passione, come quella dei senesi per la loro grande festa. Gioia per L'Oca e disperazione per le altre contrade. La speranza é riposta nella prossima carriera del 16 agosto. Coraggio!!!

lunes, 2 de julio de 2007

UNDERWOOD


Sorprendente e orixinal esta poesía visual chea de humor e metáforas. Auténticas greguerías feitas de refugallo coas que PPKKMO nos enreda nun xogo intelixente e cómplice.
Gran poeta, excelente persoa e ademáis un tipo simpático de verdade.
Cóncava Furoca é un arma cargada de futuro.

PD: Noraboa polo nomeamento de Álvarez Blázquez para o Día das Letras Galegas.