CRÓNICAS DO ILLAMENTO: DE XEADOS E BURROS

C. 3 de agosto. Hoxe sentei na Piazza Yenne a comer un xeado e sentir por primeira vez a brisa morna do solpor. Os bancos da Piazza estaban cheos de señoras entradas en carnes, coas súas batiñas de verán, as súas chanclas, abanándose e falando con brío. Había varias palmeiras e unha terraza dun bar cercano chea de ingleses. Dos balcons abertos xurdían escuridades calurosas e algún vello en camiseta sentado nunha cadeira. Mentres, eu ía saboreando o meu xeado e sorbendo con lingüetazos rápidos as pingas que esbaraban polo cono. Entón, como o frío delicado que invadía a miña gorxa e o meu estómago, así foi chegando a miña alma, remolona e tardía, coma sempre.

Despois dun viaxe azaroso (autobús, taxi, aeroporto, maletas, lowcost...) non é de extrañar que a miña pobre alma andivese perdida por eses camiños porentos por onde, segundo García Márquez, viaxa a nosa alma en burro, aínda que nos empeñemos en trasladar os nosos corpos en veloces avións. Pois así andivo o meu corpo, un pouco perdido e desorientado, coa tensión polo chan e a cachola a piques de estoupar, ata que chegou a miña alma en forma de xeado de stracciatella.

A miña primeira impresión ao chegar a C. e pasear polo viale Roma, co seu bulevar de palmeiras recortado no mar, foi que me trasladara á Barcelona da infancia. Cidade portuaria, con ramblas e calellóns estreitos, con roupa tendida nos balcóns e palazzi crocados polo tempo, todo con ese indescriptible ambiente "canalla" de peine no peto, uña longa, caffè stretto e paquete de Lucky.

Dende o imponente castello e os bastións que dominan a cidade e a entrada por mar, de súpeto, C. convertíuse en Lisboa. A Lisboa amarela baixo o atardecer, de cúpulas brancas e miradores onde pasar as horas, pasmando, extrañamente sos, un 3 de agosto na capital da Illa.

Para celebrarmos o día da chegada (da miña alma) fomos cear a unha desas trattorias populares que me encantan. Son pequenas e coas mesas moi xuntas, con manteles e servilletas de tisú do bó e atendidas por unha familia (a mamma na caixa, o pai e o ragazzo serven e a nonna está na cociña). O que máis me gosta é que están cheas de italianos coa servilleta ao pescozo para engulir a pasta e nunca marchan sen botar una chiacchera co dono. Teñen fotos antigas da cidade polas paredes (regalo dun periódico local) como única consesión á decoración. Viño da casa nunha xarra xeada, fritto misti di pesci e un pan tostado con aceite de oliva do que non quedou nen unha miga.