miércoles, 20 de mayo de 2009

ANTONY, SIN H


Lunes 18 de mayo. Nueve treinta de la noche. Teatro Coliseu de Oporto.
En el escenario vacío: un piano, un violonchelo, varios violines, un saxo y dos guitarras.
Una figura fantasmal se acerca desde el fondo hasta ocupar un círculo blanco de luz. El público susurra inquieto mientras la figura realiza unos extraños movimientos. 

De pronto, desde algún lugar de la oscuridad, una voz invade el teatro y se apodera de todos nosotros con suaves y poderosos tentáculos. Es como un veneno paralizante que nos mantiene despiertos e inusualmente gozosos.
Antony no se levantó del piano en toda la noche. Desgranó con precisión de relojería las canciones de su último disco The Crying light, junto con otras más conocidas y algunas maravillosamente irreconocibles. Charló con el público, paró el concierto aterrorizado por los gritos de un fan enloquecido, bromeó con desparpajo sobre su delicada capacidad de concentración y hasta declinó, pudoroso, ofertas de matrimonio. Arropado por los impertérritos Johnsons, por unos tímidos efectos lumínicos, allí no hubo más espectáculo que su voz.
No sé por qué me gusta. Todavía no he averiguado cuál es el maleficio que su música, o él, ejercen sobre mí. Antony es un Ser. Un Ser de enormes brazos, largos y blancos, que acarician el piano. Un Ser de gestos femeninos y coquetos, de voz inclasificable y hermosa.

Se despidió emocionado al borde del escenario, con el teatro abarrotado en pie, limpiándose una ficticia lagrimita, dedicándonos, con exquisito acento, "thousand of kissis, thousand of kissis".
Después, se alejó revoloteando como una enorme y triste mariposa que sueña con alguien que cuide de ella.

13 comentarios:

Kaneda dijo...

Preciosa y precisa crónica de una de las mejores experiencias (musicales) que se pueden vivir hoy en día.

Paco Becerro dijo...

Ni idea de su existencia, pero apetece muchísimo con tu descripción.

Beso

EvitaBlu dijo...

¡Grandioso grandioso!
Ya nos cautivó con "I Am A Bird Now" que fué un trampolín exquisito. Ahora vuelve con este disco de portada impresionante, el bailarin japonés Kazuo Ohno que tiene ¡más de cien años!
Solo con ver esas imágenes que has colgado se me ponene los pelos de punta. Que suerte verlo en directo, que emocionante.

Besos libres como pájaros ¡ay!

legnaresa dijo...

O que estaba castigado sen silla, todo o concerto de pe esperando a que o sacaran de bailar e sin éxito (debe ser tan tímido que ata na fotografía tapa a cara ca man)era o baixista. O pequerrecho con pinta de profesor era o polipatético estresado que soplou o clarinete, o saxo, as dúas guitarras eléctricas e como estaba moi oscuro non cheguei a apreciar se le deu tempo a tocar a ocarina. Magnífico acontecemento e excelente o seu relatorio.

carrascus dijo...

Pues... como ya comenté en el blog de tu acompañante al evento:

Te envidio... yo desaproveché la oportunidad de estar en un concierto suyo, y eso que lo tenía tan cerca que hasta podía escuchar algunas notas desde donde estaba.

Cantó en un monasterio antiguo, a apenas trescientos metros de donde estaba mi clínica. Unas noches antes estuve allí disfrutando de Rickie Lee Jones, pero él tuvo que venir precisamente en una de las noches en que me tocaba hacer la desinfección de la planta de aguas y los circuitos que la llevan a las máquinas de diálisis. Fue una de las jornadas de trabajo más duras que he tenido.

Bueno... supongo que habrá otra ocasión. Me alegro que te gustase tanto.

...estooo... muy buena tu descripción del concierto, pero un poco imprecisa al final, ya que Antony, en lugar de a una triste mariposa se asemeja mucho más a Falete.

The Incredible E.G.O´Riley dijo...

Que suertuda!!!!!!



Un beso

arume dos piñeiros dijo...

O da danza inicial foi interpretada como o aturuxo prehistórico, o berro telúrico da creación. Os plásticos representaban a cápsula placentaria que precede ao nacemento cósmico.
Pero para iso xa nolo podía dar por escrito antes de entrar e safabamos de semellante estantigua ridícula. Se chegades tarde porque estades merendando uns churros, non apuredes: non pasa nada. Iso si, perdédevos unhas risas de carallo polo chafalleiro do asunto.

Capri c'est fini dijo...

Cada vez me gusta más Antony, es una mezcla de extrañeza e imán, me atrae esa voz clara que tiene. Un concierto debe ser la leche... me alegro de tenerte de corresponsal.

Besos.

Mártir dijo...

Siento decirte que el numero que has elegido para el sorteo ya esta cogido, escoge otro y mucha suerte y fijarse en los que ya estan jejeje un beso

Spino dijo...

WOW!!!

atikus dijo...

La música no la conozco pero el escenario estaba bien iluminado..y ¡Que fotógrafa!!!, das envidia ;)


besitos sonoros y armoniosos

a-escena dijo...

Bellísimo. Gracias.
Hoy me voy a camita agustito. Besos.

WODEHOUSE dijo...

Qué buena crónica y qué privilegiada.un beso.