DESPOIS DA LIBERTADE

(Traducción en el primer comentario)

Derradeira entrega : LIBERTADE

Chegamos a Camb Bay un día de temporal furioso que barría todo vestixio de vida nas rúas valeiras e grises. As arbres tronzaban con violencia, as barcas esnaquizaban contra o peirao e todo arredor tiña un aire espectral. Seguimos unha luciña que nos levou ata un pequeno bar, no que entramos empurrados polo vento enfurecido que apenas nos deixaba camiñar.

Dous homes acodados na barra xiraron a cabeza cara a porta. O máis vello xogaba cun vaso onde bailaba un licor amarelo. A luz dunha lámpada de gas dáballe de cheo nas mans, enormes e enroxecidas, pero apenas lle debuxaba un perfil rochoso na cara.

Ao máis xoven caíalle un cigarro dos beizos mentres nos miraba cun ollo chinado. Levaba un pantalón raído e unha cazadora de coiro eslavaxada.

Cando o home que estaba tras a barra dirixíuse a nós e quedou claro que só buscabamos un aloxamento onde fuxirmos do temporal, os dous homes viraron as costas e seguiron ensimismados no seu silencio.

Ao dono do local chamábano Birdline, e no tempo que estivemos alí nunca soubemos por qué. Non lle gustaban os paxaros e non tiña máis rastro animal na súa vida que un televisor cheo de peixes cun perfecto e simulado fondo mariño.

Alugamos un apartamento enriba do bar e mentres nos levaba escaleiras arriba non paraba de falar. Gostaba dos viaxeiros porque el mesmo estivera embarcado no Sea Spirit máis de dez anos. Trasportaban pedra e materiáis de diversa procedencia, non o quixo aclarar, pero dixo que lembraba con morriña aqueles anos, ainda que sempre desexou voltar xunto da súa Rosita.

A casa estaba fría e os cristáis abaneaban co vento, pero Birdline asegurou que Camb Bay tiña un clima soave e un mar calmo a meirande parte do ano. E os solpores máis fermosos da costa oeste, dixo co seu sotaque sibilante e cantareiro. Despois de nos contar as excelencias da cociña de fornica, das camas gamelas e de que non pasaríamos frío en canto encendéramos os gladiadores, deulle as chaves a Sailor e despedíuse cunha palmetada no ombreiro.

Costou quentar aquelas sabas húmidas pola friaxe, esquecer o asubío de vento que atravesaba as paredes por ocos invisibles, afacerse a aquela cama con fondura que nos facía arrolar ata o centro. Foi unha boa fondura despois de todo. E un bo traballo enchela de bicos . E un bo momento para esquecer do mundo e sucumbir en doces batallas.

Non sei qué hora sería cando espertamos aquel día en medio dun gran silencio. O sol estaba moi alto cando abrín a fiestra para ver o calmo e impresionante mar de Camb Bay.

Este podería ser un bó lugar quedarse, dixen a Sailor.

Esperemos ao solpor.

E así o fixemos.