PRADOLONGO

(Traducción en el primer comentario)

Pradolongo é un lugar no tempo.

Exténdese ao sur da nosa idade, onde queceron os soños e a adolescencia deixou de ser un recuncho coñecido e protector. O seu linde polo norte é un futuro incerto que perseguimos sen chegar nunca a comprendelo de todo.

Nese lugar están Armando, Martiño e Raquel, tres rapaces no último ano do Instituto. Amigos dende nenos, enredaranse nunha maraña de sentimentos descoñecidos e novos. As cousas cambiarán non só entre eles, o mundo famento dos adultos os papará como unha desas excavadoras xigantes que arranca a louxa do seu pobo. Deberán elixir cadanseu lugar, máis alá do xogo, máis alá da inconsciencia dun verán de ríos e festas.

Pradolongo é unha película rodada en Valdeorras por Ignacio Villar cun equipo íntegramente galego. Pero ese non é o seu mérito, ainda que poñéndome sarcástica podería decilo. O certo é que hoxe vin unha boa película. Ben rodada, ben interpretada por uns actores novos, cun guión traballado que foxe de maniqueismos e sensiblerias.

Pradolongo fala da vida e á vida mesma vai dirixido ese desexo da fermosisima canción que se nos prende nos beizos ao saírmos do cine: quen puidera namorala!