TEMPOS DIFÍCILES

A principios do inverno chegaron moreas de homes atraídos pola construcción do gaseoducto e, ao seu rebumbio, o pobo encheuse de oportunistas da peor calaña na percura de diñeiro fácil. Sailor e máis eu paseabamos pola avenida cando o Ford café con leite de aquel home pagado por miña nai pasou clavando os seus ollos de demo en nos. Foi un inverno duro e Peggy Sue tampouco foi de moita axuda. Andaba enamoriscada dun músico de segunda fila, un tal Bob Thomas, que se atrincherou na súa cama para deixarlle despois valeiro o corazón e a caixa rexistradora. O único recordo da súa paixón foi unha armónica esquecida que Peggy Sue lle deu a Sailor: - Toma, ese cabrón mentiroso dixo que lla roubara a Bob Dylan. Sailor apostouse diante da miña casa e tocou a armónica todas as tardes daquel esmorecido inverno. Abría portas e ventás no ceo e eu chimpábame por elas nos seus brazos.