CRÓNICAS DO ILLAMENTO: GIUSEPPE

14 de agosto. Viaxe ao norte.

Un enorme ferry levounos dende Palau á Isola della Maddalena. Caótica e desordenada , chea de coches e motocicletas en ruidosa loita polos calexóns que rodean o porto. Pero non buscábamos esta vez as augas maravillosas, senón que cruzamos toda a illa (hai unha base americana, o que explica a presencia duns negrazos inmensos con camisetas dos yankees) ata chegar a unha pontiña que comunica con outra illa, Caprera, onde rematou os seus días o señor Garibaldi.

Alí está a súa tomba, un inmenso pedrolo granítico que garda o seu corpo embalsamado. Teño que reconocer que a visita á casa foi algo decepcioante: cámaras vixiando por todas partes, prohibición de facer fotos e unha guía que recitaba sen moita convicción anécdotas insulsas.

A primeira vez que Garibaldi chegou a Caprera foi despois da caida da Republica Romana camino do esilio. Namorou deste lugar pedregoso e árido e anos despois, cunha pequena herencia, comproulle un cacho ó propietario de entonces, un inglés chamado Míster Collins. Finalmente a viúva do inglés (co que, por certo, Garibaldi non se levaba moi ben) vendéulle o resto en 1860. Alí vivíu coa súa familia, convertindo unha rocha castigada pola furia do mistral nunha facenda agricola con horto, frutais, vacas, cabras e polos. Procurándose todos os artiluxios que poideran facer do seu fogar un lugar moderno e cómodo: unha máquina de vapor que movía o muiño, auga corrente en toda a casa...

Alí estaba a súa casaca roxa (Per favore, non é permesso fare delle fotografie!!!) a súa escopeta, os retratos gloriosos (eu buscaba a cara de Franco Nero pero alí só había un rostro de pedra de ollos glaciais) e a silliña de rodas, diseñada por el, que foi testemuña da súa decrepitude.

O final da visita era o seu leito de morte ( metido nunha urna) que a súa amante esposa colocou diante dunha ventá para que o último que viran eses ollos, queimados coa pólvora e o sangue, fora a amada Caprera.

Cando saímos bordeando a casa (e estreitamente vixiados) eu pensaba nun vértigo de nomes, países, causas, travesías, feridas, traicións... e fiquei un rato ollando aquelas augas mornas , nin sequera demasiado fermosas, tentando de comprender se realmente importa o lugar no que pecharemos os ollos para sempre.

Saín fora e farteime a facer fotos.