martes, 11 de septiembre de 2007

CRÓNICAS DO ILLAMENTO: FINAL

19 de agosto.

Dende a tumultuosa Alghero cara o sur atópanse as Dunas de Piscinas, montes de area branca que lle comen terreo ao maquis (a vexetación de arbustos típica da Illa) e que avanzan e se modifican constantemente co azote do mistral. Chegamos guíados/enganados por carteis caprichosos e oxidados: 7km, 5km, 12km!!!! para cumprirmos a nosa misión: arrolar como tolos.


De alí, e aproveitando que o ceo ameazaba tormenta, decidimos darlle un descanso aos bañadores e adentrarnos no interior para ver os espectaculares Nuraghi. Son estas unhas estranas fortificacións megalíticas feitas polos primitivos poboadores. Labirintos de muros, torres e pasadizos, declarados Patrimonio da Humanidade no ano 2006.





20 de agosto
Hoxe quedamos en C. despois de devolver o coche de aluguer. Foi unha mañá preguiceira e
tranquila, desas que arelas en inverno, con nada no horizonte, nada na cachola e nada na neveira. Remoloneamos como cachorros na sabana (ou máis ben na sábana) e enchemos as horas con palabras susurradas e persianas baixadas.

Pola tarde fixemos unha peregrinaxe por igrexas pechadas: a paleocristiana de S. Saturnino (o unico vestixio de vida eran as cuncas de auga para os gatos); San Michele, de estrana fachada apuntalada e poboada de herbas e pombas; e a espartana de S. Efisio, pechada a cal e canto.




Tiven a sensación de que igualmente algo se pechaba para mín. Sentada de novo na Piazza Yenne, alí onde chegou a miña alma, pensei que Italia era o país do "sálvese quen poida". Un país admirable en moitos aspectos, fermoso ata doer, onde deixo amigos xenerosos e cultos que teñen que convivir con moreas de furbi (listillos) irredentos. Italianos que cren que as normas as fixeron para outros: non respetan os semáforos, por non falarmos dos pasos de peons; non fan colas (se ves unha, está diante dun museo e son extranxeiros); non pagan nengún transporte público; botan os papeis ao chan... Camiñan coa insolencia dos gañadores e véndoos coas súas gafas e os seus cuellos da camisa erguidos, unha entende que conquistaran o mundo... e que o perderan despois.


Digo todo esto para entender eu mesma a necesidade de voltar sempre, de esquecer continuamente estas cosas, e caír nun estado de melancolía perpetua diante da imposibilade de permanecer, de sentir a inclinación enfermiza de succionar todo o italián (música, libros, cine, língua...).
Hoxe entendino un pouco. Dicían os médicos medievais que hai un estado patolóxico que ten como manifestación a melancolía. Trátase dun desequilibrio orgánico que causa alteración na percepción, que se traduce nunha obstinada contemplación do obxeto dese desexo, que suscita a necesidade imperiosa de posesión e que, finalmente, subordina a razón ao desexo. Esa turbación incurable leva o cursi nome de amor.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Bueeeno, pense que aquí tamen facemos moitas desas cousas que fan os italianos, e que temos as dunas de Corrubedo aí mesmo (non para arrolar; esta prohibido) pero para mitigar melancolías... igual vale, non?

Sintagma in Blue dijo...

Que envexa de viaxe!

bicos

Anónimo dijo...

jejejeje... a mí también se me pegó esa costumbre tan romana de no pagar en los transportes públicos...

Se ve que te gustan las iglesias... llegaste a ver la de San Antonio de Padua...? a mí, aparte de las obvias romanas, fue la que más me gustó. Más incluso de que la de San Marcos.

Nuca dijo...

o derradeiro parágrafo deste post é, simplemente, impresionante.

Pero, o cabo, deixame inquedo a sua "inclinación enfermiza de succionar todo o italián". Non sei que pensar, non sei...

Tivo que ser unha boa viaxe

Lula Fortune dijo...

Pois xa teño ganas de ir a Corrubedo, Doutora. Non sabía eu que iso de arrolar fora subversivo!Un bico redondo.

Un saúdo, Sintagma...gracias por pasar por eiquí.

Hola Carrascus, sí que conozco la iglesia de Padova,pero para mí , la más impresionante es la catedral de Módena (donde velaron a Pavarotti). Has de saber que mi interés por las iglesias es puramente artístico, je, je.
(Te dejo un regalito en "Brincadeira Setembrina", seguro que te gusta)
Un beso anticlerical.

Ay! señor Occan, vostede sempre en garda... ;)

Anónimo dijo...

Sí, sí... ya lo ví el día que volví de las vacaciones. Y sí, me gustó... ya sabes que Bobby es el padrino de nuestro blog, jejeje...

Dylan rules !!