COME DIO COMANDA (1)

COME DIO COMANDA (Como Deus manda).Niccolò Ammaniti

Antes de pechar a porta, Cristiano Zena non puido reprimir o pulo de voltar a vista atrás. Buscou coa mirada algo para levar na súa fuxida a ningures. O asistente social, Beppe Treca, impacientábase co coche en marcha pero os seus ollos recorrían en vano aquelas estancias fedorentas e valeiras. Colleu a manta coa que seu pai adoitaba taparse, estricado na cadeira de praia frente ao televisor co bandullo cheo de cervexa, e saíu sen mirar atrás. Xa antes tirara a nota que lle escribira, porque na súa vida xa non habería nengunha concesión posible á tenrura. Nunca a houbo e xamáis ía chegar.

Cristiano Zena non tiña máis amigos cós dous desequilibrados que acompañaban ao seu pai: Quattro Formaggi, un ser un pouco "estrano" dende que tivera un accidente cos fíos da alta tensión, e Danilo Aprea, abandoado pola súa muller e marcado pola morte da filla pequena.

Estes seres desposuídos, habitantes de descampados e terras murchas entre naves industriais, escorrentan o seu valeiro disparando ao branco mentres agardan por un traballo que nunca chega. Así, un día deciden coller polo pescozo a súa sorte. O plan é sinxelo: reventar un caixeiro automático.

Todo o relato de Niccolò Ammaniti organízase ao redor deste feito narrativo que ocupa a parte central da novela. Ata chegar a esa noite fatídica, o autor desgrana con emocioante minuciosidade as vidas, circunstancias e pensamentos deses persoaxes. Con lambetadas de humor que se extinguen como candeas, incapaces de quentar a crueza do relato. Os feitos precipitan na segunda parte en traxedia grotesca, imprevista, tensando con esaxeración os fíos do azar. O que ven despois é un desenlace surrealista por momentos, que fainos voar polas páxinas da novela e nos deixa noqueados, cun directo ao estómago, despois da palabra Fin.

Cristiano e Rino Zena non cabían no mundo perfecto, porque eran como animais salvaxes nas xenreiras e nos afectos. Dispostos a mataren ou a morreren sen máis agarimo que o metal da súa beretta.

Esta é unha historia dos que molestan, como eses inmensos vertedoiros que medran nas aforas das cidades. Son parte da cidade, pero ninguén vai velos. Sabemos que existen pero miramos para outro lado. Ammaniti airea o cheiro a miseria, a ignorancia e abandono que habita en nós. Ofrécenos o zarpazo da tenrura na máis horrible das violencias.

Este blog é un lugar moi pequeno para un libro escrito con paixón e grandeza. Emocionoume. Conmoveume. Deixoume sen alento e sen bágoas.

Literatura con maiusculas.