domingo, 17 de febrero de 2008

CORTINERO

Para la Rata Bastarda
Non sei se xa vos falei do meu cortinero.
Coñecino hai uns anos, de xeito azaroso, cando veu poñer os estores do estudio. Sempre falara con el por teléfono e a primeira vez que me citou, nun almacén de telas, díxome para que o reconocera: "Son baixiño, con bigote e cada vez máis calvo".
Aquel día, xusto cando entraba pola porta de casa, coa súa libretiña nunha man e o metro na outra, sonou no seu móvil unha estridente muñeira. E así entrou na miña vida: pola porta grande e con banda sonora.
Estes días chameino outra vez (polo asunto das cortinas da cociña) e volveume citar no almacén de telas. Chegou na súa moto, puntual e disposto, cuns muestrarios baixo o brazo que desplegou enriba do capó dun coche aparcado. Quería amosar un material novo para o meu salón. Non sei como adiviñou que me viría ben unha renovación radical despois da catástrofe.
E mentres o escoitaba cantar as bontades do novo material e o ar da tarde me envolvía con soavidade, pola miña cachola desfilaban verbas como fashion design, furniture development, creative professionals...
Despois entramos no almacén.


Sinto fascinación por eses lugares nos que entro como na cova de Alí-Babá, o mesmo que nas mercerías ou papelerías. Encántame ver os rolos de telas, apampo para os dependentes cos seus metros de madeira, coas técnicas de corte: rasgado para o algodón, corte ao fío, corte coas tesouras dentadas para que non se esfiañen os tecidos máis delicados...
Pero a o que ía, alí me levou o cortinero preguntando qué era exactamente o que quería: "Algo sinxelo, liso, sen debuxos, de cor neutra...", dixen mecánicamente.
Mirou para min cos seus olliños espilidos e rapidamente entendín o que eso quería decir: "Pero Lula! non me digas que te vas deixar amolar por tan pouca cousa" e levoume a un recuncho segredo onde despregou ante min unha orxía de cores e tecidos.
Saín dalí un pouco mareada, cos ollos cheos dun bule-bule de tonalidades e texturas.
O meu cor rebentaba de ledicia pola miña nova decisión.
O meu cortinero é un fenómeno.

32 comentarios:

EvitaBlu dijo...

LULA explicame como funciona el traductor porqué me pierdo en este texto. Gracias preciosa.
Que maravilla este zoco de telas y que bien quedarian mis vestidos con esta explosion de colores y texturas.

Lula Fortune dijo...

La verdad es que nunca lo probé, pero acabo de hacerlo y es muy fácil: seleccionas Gallego-español y copias el texto del blog(ctrl+c)para ponerlo en la ventana del texto (ctrl+v) y voilà para ti (sólo por esta vez, eh?):

No sé si ya os hablé de mi cortinero.
Lo conocí hay unos años, de manera azarosa, cuando vino a poner los estores del estudio. Siempre había hablado con él por teléfono y la primera vez que me citó, en un almacén de telas, me dijo para que lo reconociera: "Soy bajito, con bigote y cada vez más calvo".
Aquel día, justo cuando entraba por la puerta de casa, con su libretiña en una mano y el metro en la otra, sonó en su móvil una estridente muñeira. Y así entró en mi vida: por la puerta grande y con banda sonora.
Estos días lo llamé otra vez (por el asunto de las cortinas de la cocina) y me volvió a citar en el almacén de telas. Llegó en su moto, puntual y dispuesto, con unos muestrarios bajo el brazo que desplegó encima del capó de un coche aparcado. Quería mostrar un material nuevo para mi salón. No sé como adivinó que me vendría bien una renovación radical después de la catástrofe.
Y mientras lo escuchaba cantar las bondades del nuevo material y el aire de la tarde me envolvía con suavidad, por mi cabeza desfilaban palabras como fashion design, furniture development, creative professionals...
Después entramos en el almacén.


Siento fascinación por esos lugares en los que entro como en la cueva de Allí-Babá, el incluso que en las mercerías o papelerías. Me encanta ver los rollos de telas, me embobo mirando para los dependientes con sus metros de madera, con las técnicas de corte: rasgado para el algodón, corte al hilo, corte con las tijeras dentadas para que no se deshilachen los tejidos más delicados...
Pero la lo que iba, allí me llevó el cortinero preguntando qué era exactamente lo que quería: "Algo sencillo, liso, sin dibujos, de color neutra...", dije mecánicamente.
Miró para mí con sus ojitos vivarachos y rápidamente entendí lo que eso quería decir: "Pero Lula! no me digas que te vas a dejar fastidiar por tan poca cosa" y me llevó la un rincón secreto donde desplegó ante mi una orgía de colores y tejidos.
Salí dalí un poco mareada, con los ojos llenos de un carrusel de tonalidades y texturas.
Mi corazón reventaba de alegría por mi nueva decisión.
Mi cortinero es un fenómeno.

(He tenido que hacer unos retoques porque el traductor no es muy allá y a veces lo que sale es bastante absurdo, aunque divertido)

Anónimo dijo...

Queremos unhas fotos desas novas cortinas xa!!!

Agora, desde que coñecín a Donatella, fíxenme aínda máis marujo e dedícome á decoración :-)

Lula Fortune dijo...

En canto chegen, Api!

atikus dijo...

Este no tiene nada que ver con el cortinero de la Rata bastarda!
Pero tiene pinta de ser majete y tener todo tipo de telas ;)

Mad Hatter dijo...

Estoy de acuerdo con "Atikus", me parece que la "ratiña" prefiere al suyo, es otro estilo, nada personal. Desconocía esa afición que al parecer teneis las chicas por los cortineros.
Me ha gustado mucho lo de la cueva de Alí Babá, me ha recordado aquella entrada sobre las Mil y una noches de Malasaña".

la rata bastarda dijo...

....Supongo que el cortinero que eliges va con la EDAD de cada una...juas,juas,juas....
No te enfaaades luliña....
pero no cambio a "EL CORTINERO" por tu cortinero.
BIQUIÑOS BASTARDOS.
Gracias por dedicarme el post.

Anónimo dijo...

Joé, tía... tu cortinero se parece cantidá a mi fontanero... un tal Mario.

Anónimo dijo...

Atikus: desde luego que no tiene nada que ver, pero es un cielo. No sólo de pan vive el hombre!. Besos de seda.

Mad: no es afición, es devoción. Date cuenta que dejas en sus manos algo que vas a ver día tras día. Tiene que ser alguien de total confianza (al margen de sus encantos personales). Besos desde la cueva.

Oye, Rata: yo dije que era bajito y con bigote pero no dije su edad ¿por qué te lo imaginas mayor que tú? En todo caso, lo importante es el resultado. Y mi cortinero es un lince de la costura.
Besos encortinados.

Carrascus: debe ser una familia muy prolífica, todo el mundo conoce a alguien bajito y con bigote. Besos y más besos.

Anónimo dijo...

Agardaremos coa emoción contida o poder ollar eses marabillosos cortinaxes que, sen dúbida, lle han de dar un aire aínda máis cálido e confortable ao seu acolledor fogar.

EvitaBlu dijo...

Muchas gracias LULA. A mi tambien me fascinan estos almacenes llenos hasta los topes de telas que casi tocan el techo y me parece curiosa esta costumbre de que hasta hace poco, los dependientes de estas tiendas siempre fueran hombres, me dijeron que por el tema del esfuerzo físico pero no se yo.
Por cierto, de donde es esta foto del mercado de telas?

Paco Becerro dijo...

Bajito y con bigote.

Ha vuelto?

No por dios, él otra vez no....


Aaaah, cortinas, perdón, es que me tienen un poco obsesionado...

Anónimo dijo...

Supoño que Sailor estará ao tanto de todo isto....
Das cortinas, digo...

Nuca dijo...

De verdade, xúrovos que non sei que se lles pode ver as cortiñas. Canto menos a un cortiñeiro baixo e bigotudo.

Cando merquei o piso fun feliz uns meses. Despois tiven que claudicar a vontade de unha muller que me encortinou todalas fiestras. E ata hoxe

El Doctor dijo...

Eres la monda Lula.Cada vez que entro en tu blog es una sorpresa,pero sorpresa de verdad.Que ocurrencia;un pedazo de Mario que me mira y sonríe.Joder,que contigo no hay manera.
Sigue así,incorregible.
Te quiero.
Besos.

Carmen dijo...

Vaya Lula, que andamos por los mismos menesteres! Yo lo que he encargado ha sido un store para la habitación de mi hijo... pero yo sí sabía que buscaba color... muuuucho color... y telas suaves que dejen pasar la luz. Pero no tengo nada que decir del que me vende las telas... en este caso soy yo la que disfruta buscando, mirando... Aunque me encantaría tener una mezcla de los cortineros de ambas dos! Besos decorados

Álvaro dijo...

¡UN MOMENTO!

En primer lugar, gracias por escribir el relato en castellano porque el traductor a mí no me funciona y no podía perderme esta entrada... ¿Me tengo que poner celoso? ¡Y YO DE QUIÉN SOY CORTINERO! Y no, no me digas que es solo el que pone las cortinas. ¡Todos sabemos lo que pasa con los butaneros!

Me voy unos días y mira lo que me encuentro...

MK dijo...

Bueno , pues sí , entre la Ratilla y tú me habeis convencido .
Voy a cambiar las cortinas!. Que entre por la puerta grande y con banda sonora un cortinero en mi vida!...pero si te tengo que decir la verdad me quedo con tus rabiosamente alegres cortinas...pero en el caso del cortinero...
Ojo! que conste que el tuyo es un gran profesional!!
..pero por pedir , que séa el espectacular especimen de la Ratilla, el que venga a tomar medidas.

Anónimo dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Anónimo dijo...

Entro no seu blog, amiga Lula, chamado por Sánchez Mazas o das telas que é un tolo do internet. E díxome que andaba eu pola rede. Carallo, Lula, non sabía que me tiña tanto aprecio. Canto me tarda ir á súa casa en marzo. Non dou vivido estes días.

Lula Fortune dijo...

Carainas,Api, gracias pols seus cumpridos ¿seica quedou sen adxectivos? :)

Eva: la foto es de un mercado de la India y es verdad que en estos sitio hay muchos hombres despachando. Será por la fuerza bruta o por la sensibilidad para la decoración?. Un beso colorista.

Tranqui, FB, espero que el del bigotito que dices no vuelva(ni nadie que se le parezca).
Un beso sedoso.

Doutora: o meu Sailor está case sempre de acordo co meu gusto exquisito. Bicos encortinados.

Occam,non se ve moi satisfeito que digamos... Un bico na cachola.

Lula Fortune dijo...

Francisco: me alegra sorprenderte y arrancarte una sonrisa, que la vida está muy achuchá! Si no ponemos a mal tiempo buena cara esto es un infierno.
Besos alegres.

Carmen: ese sería el hombre perfecto...y yo ya tengo a mi Sailor. Un beso muy muy coloreado.

Trenti: eso te pasa por dejar tanto tiempo solas a las chicas. Si es que somos incorregibles, nos dejan solas y hala! a cambiar las cortinas. ¿Dónde has estado?
Besos cotillas.

Querida MK: es que yo ya tengo a Sailor... y lo que necesito es alguien que sepa coser y poner raíles perfectos. Se ve que la Ratilla anda un poco necesitada (je, je).
Besos cómplices

Querido Cortinero, espero que esto non supoña un incremento do presuposto. Despois da propaganda que lle fixen!

Álvaro dijo...

¡Labrándome un futuro! Na, currando un poco y renovando energía...¡Para ser un poco mejor para tí! jeje.

PD: He comprado una nueva botella de champan...

la rata bastarda dijo...

oye perdona "lulita bonita" que yo de necesitada ná de ná eh?? pero qué pasa,que una no puede alegrar la pestaña con tabletas de chocolate o qué??
Me dirás tu que sailor tiene la tableta "intacta"...o ya se le derritió??
Bicos cortineros.
;)

MK dijo...

Vale , o sea que ni Lula ni Rata ...
Bién, para mí el Cortinero...!!
Se siente..

MK dijo...

Ahora os vais a reir , pero ayer me miré las cortinas de la cocina y están que dan pena , penita , pena..
Hoy de camino al trabajo le he echado el ojo a una tela. Y de este fín de semana no pasa que las cosa y las cuelgue.
Es que yo lo de coser y poner railes se me da bién ...pero lo de los cortineros , no tanto...
mucha boquilla ...pero luego...

Anónimo dijo...

Recoméndolle, amiga Lula, que non invite a Prince a súa casa cando teña postas as cortinas novas. O máis seguro é que as usase para dar lustre ás súas botas de chúpamelapunta.

Anónimo dijo...

Con un poco de suerte voy a llegar a los 30 coments y eso para mí es un record.
Gracias a todos/as por vuestro interés, que espero se vea recompensado.
Unos besazos enormes para repartir.

Anónimo dijo...

Pois veña un empuxonciño. Con este con 29 mensaxes. Quen se anima ao 30?

Anónimo dijo...

Vou eu.

MK dijo...

Acabo de ponerme con lo de las cortinas.

Lula Fortune dijo...

¿Y qué tal? Foto, foto.