Un pequeno agasallo para Lula Fortune. Trátase dunha pasaxe do libro de Frances Mayes “A Year in the World” (e perdón pola traducción apresurada...) A escea recomenza cada mañan en miles de piazzas de toda Italia.Nós tomamos café baixo un toldo,ollando a fachada do Duomo.Un home cunha camisa azul almidonada concentrase nun libro de Nadine Gordimer.Dous turistas franceses piden caffè americano.Unha rapaza sacude o seu pelo loiro-amorodo e rompe o xexún con Coca-Cola e cigarette.En fronte a min ,Ed cunha camisa amarela,meu propio raio de sol,enfrascado en La Repubblica.Os italianos ,naturalmente,raras veces se entreteñen.Toman o seu espresso como se puxesen unha inxección nunha clínica.Un movemento,listo.Pero unha signora senta fora cun capuccino e lé a Venerdi.O camareiro decátase do meu marca-páxinas,unha flor de metal nun lazo vermello.”Carina,” dí ,adorable.Moi orixinal,continúa.O seu encanto por algo tan insignificante ,encántame a min tamén. Cando saio,doulle o marca- páxinas.”Un regalo piccolo”. Vostedes pensarían que lle estou dando un Rolex.Os seus berros de grazie,grazie siguennos por toda a piazza,e eu pregúntome unha vez máis, por enésima vez--Porqué ir a outro sitio calquera que non sexa ITALIA.
Gracias, Anónimo, da gusto que entendan o que unha necesita en cada momento.Teño un amigo fan absoluto dese libro, e creo que estaría de acordo co final de F. Mayes (como o estou eu).Un bico agradecido.
Bueno vago y que llevo un par de días que no paro. El vídeo a lo lula me encanta, lo tomaré prestado, jeje!! no te preocupes a mal tiempo buena cara, para eso estamos aquí, para ayudarte a pasar los días lluviosos, eso si el moreno con la pantalla...mal asunto, pero el blanco también queda bien que si no es muy aburrido estar siempre moreno!! muchos besitos
Eu tamén che envío o meu afectuoso saúdo conforme os meus bits se van disolvendo. O verán remata e as historias tórridas (un divertimento) tamén. Voume perder na escuridade da WWW e quizais volte o próximo verán. Pero non adiantemos acontecementos banais. Moitas grazas por todo. Sempre teu,
Pois ben que o sento Charly:-), sen as túas tórridas palabras non sei como vou a sobrevivir no frío inverno. Estás invitado a pasar por eiquí sempre que queiras.Gracias a ti.Un bico (un puco triste):(
6 comentarios:
Un pequeno agasallo para Lula Fortune.
Trátase dunha pasaxe do libro de Frances Mayes “A Year in the World”
(e perdón pola traducción apresurada...)
A escea recomenza cada mañan en miles de piazzas de toda Italia.Nós tomamos café baixo un toldo,ollando a fachada do Duomo.Un home cunha camisa azul almidonada concentrase nun libro de Nadine Gordimer.Dous turistas franceses piden caffè americano.Unha rapaza sacude o seu pelo loiro-amorodo e rompe o xexún con Coca-Cola e cigarette.En fronte a min ,Ed cunha camisa amarela,meu propio raio de sol,enfrascado en La Repubblica.Os italianos ,naturalmente,raras veces se entreteñen.Toman o seu espresso como se puxesen unha inxección nunha clínica.Un movemento,listo.Pero unha signora senta fora cun capuccino e lé a Venerdi.O camareiro decátase do meu marca-páxinas,unha flor de metal nun lazo vermello.”Carina,” dí ,adorable.Moi orixinal,continúa.O seu encanto por algo tan insignificante ,encántame a min tamén.
Cando saio,doulle o marca- páxinas.”Un regalo piccolo”. Vostedes pensarían que lle estou dando un Rolex.Os seus berros de grazie,grazie siguennos por toda a piazza,e eu pregúntome unha vez máis, por enésima vez--Porqué ir a outro sitio calquera que non sexa ITALIA.
Gracias, Anónimo, da gusto que entendan o que unha necesita en cada momento.Teño un amigo fan absoluto dese libro, e creo que estaría de acordo co final de F. Mayes (como o estou eu).Un bico agradecido.
Bueno vago y que llevo un par de días que no paro. El vídeo a lo lula me encanta, lo tomaré prestado, jeje!!
no te preocupes a mal tiempo buena cara, para eso estamos aquí, para ayudarte a pasar los días lluviosos, eso si el moreno con la pantalla...mal asunto, pero el blanco también queda bien que si no es muy aburrido estar siempre moreno!!
muchos besitos
Gracias Atikus, ya sabía yo que te iba a gustar.Eres un sol!!! Muchos, muchos besos dylanianos.
Eu tamén che envío o meu afectuoso saúdo conforme os meus bits se van disolvendo. O verán remata e as historias tórridas (un divertimento) tamén. Voume perder na escuridade da WWW e quizais volte o próximo verán. Pero non adiantemos acontecementos banais.
Moitas grazas por todo.
Sempre teu,
Charly :-)
Pois ben que o sento Charly:-), sen as túas tórridas palabras non sei como vou a sobrevivir no frío inverno. Estás invitado a pasar por eiquí sempre que queiras.Gracias a ti.Un bico (un puco triste):(
Publicar un comentario