sábado, 1 de septiembre de 2007

CRÓNICAS DO ILLAMENTO:COCCO BUONO, COCCO BELLO


Villasimius, 9 de agosto.
Lo prende lui, lo prende lei e anche i gay. Si stai in gravidanzza, mangia cocco abbastanza. Se cocco mangerei, cellulite non avrei. Lo diceva Napoleone: se mangi cocco, diventerai un leone... É dificil competir con esta tromba de creatividade. O vendedor de coco local (camiseta sen mangas, bañador e rileira (?)) métese no peto aos bañistas de Villasimius. Un pouco máis alá, o vendedor de granita fai sonar o campanello do seu carriño e ámbolosdous cruzan miradas de lume. Pero hai mercado para todos: os africáns camiñan paseniño pola beira do mar cargados coma arbres de Nadal; os hindús de ollada orgullosa levan anes e pulseiriñas; os asiáticos ofrecen as súas habilidades para as masaxes...; os europeos estarricámonos ao sol indiferentes.
Os italiáns (elas) semellan estar no seu habitat natural e falan sen pudor polo telefonino mentres vixían aos nenos, reparten o bocata e compran un caftán ao senegalés de turno. Os italiáns (eles) miran con certa distancia todas estas manobras e adícanse a pasear o seu palmito pola beira do mar.
Porque hai que dicilo: os italiáns levan bañadores "fardahuevos". A algúns quédalles ben (moi ben), sábeno e compárteno con xenerosidade bronceada e musculosa. Eses traxes de baño (costume en italián) soen ser de cor branco, vermello ou floreado!!!. Eles levan o pelo curto e completan o seu look con gafas imposibles e gargantiña de ouro. Hai outros aos que non lles queda tan ben: a tripiña fai das súas e, aínda que non se lles ve tan lustrosos, lévano con dignidade. Ese adoita ser negro. Hai outro grupo ao que lles queda francamente mal: son gordos ou paticortos, peludos ou descaradamente barrigóns. Escollen o peor modelo do mercado: grises ou marróns, mesmo con raias ou cadros, cun inequívoco ar de mercería de pobo. E, por último, están os señores de idade, que seguramente o levaron toda a vida e non entenderon a estúpida moda das bermudas. A estes, dá igual como lles quede: lévano sen complexos, completado coa trasnoitada bandana coma seña de identidade dunha xeración que segue a facer as contas en liras. (Síntoo moito pero non teño cobertura gráfica deste punto)

Cruzando a fronteira deste mundo de sdraio, bagnino e ombrellone atópase Costa Rei, un deses lugares onde o ruido do mar afoga calquera son. A auga está tan limpa que poden verse pequenos peixes acercarse aos pes. Dous grandes saíntes de rocha suxeitan a fina stricia de area, branca coma unha media lúa e decido abandoarme á voracidade do tempo.

Ao pouco de chegar, o corpo arde baixo o sol. Sento as pingas de auga que esbaran cando Sailor se achega. Son frías é un escalofrío recorre a miña espalda pero é agradable. Os beizos están salgados e a pel do corpo dibuxa lineas brancas da salitre. Recupero ese pracer da infancia de chegar a casa coa area pegada nos pés, a pel tirante, o pelo encrespado e os ollos aínda cegados polo sol, polo mar...


Volvimos pola carreteira que bordea a costa, asomándonos ás veces a abismos rochosos que afogan en calas impracticables de azul turquesa. Adelántannos motoristas que envexamos e seguimos adiante entre chumbeiras preñadas de fruto e o horizonte vaporoso do solpor. De cando en vez, os vendedores de froita (uvas, sandía) improvisan os seus tenderetes e fan ondear a bandeira da Illa (i quattro mori) sobre o teito de palla.


Paramos para facer unha foto á illa de Serpentaria, coa sua torre aragonesa derrubada e aínda que o día terminou por nublar, por un momento unha raiola de sol escapou entre as nubes e deu de cheo nas escolleiras brancas. Ficamos alí mirando, como aparvados; os coches paraban en silencio e os viaxeiros a ningures saían velo. Sinxelo e fermoso.


Cando chegamos a casa, un ritual de ducha, cremas e locións nos devolve ao universo oloroso da civilización. Non vai frío e polas noites sentamos na terraza sen falar, só vendo pasar algún paseante co seu can, as luces lonxanas da fortaleza de C. e, nas noites máis claras, a Osa Mayor. Enfrente hai pequenas casas cos seus xardinciños e unha gasolineira que está aberta toda a noite. Parece un cadro de Hopper na súa impoluta silueta, pero, coma neses cadros, agocha misterios e historias imposibles que albiscamos dende a escuridade. Ás veces para algún coche e o conductor deambula perdido intentando descifrar as instruccións do Fai da te. Despois desaparecen, coma se todo fora un espexismo e todo volve a inmovilidade.


Ao mellor, todo isto é un sono. Non quero espertar.
Ultimo giretto, cocco bello se ne va!

4 comentarios:

DIARIOS DE RAYUELA dijo...

Aunque me cueste un poquiño leerte en gallego, el esfuerzo merece la pena -que no es otra que leer dos veces, por lo que termina por no ser tal-. Esa sensación que tan bien describes, de la impregnación en sol y salitre, yo también la asocio a momentos de dicha. La gasolinera en la noche, es un sugerente contrapunto. Todo está narrado con el detalle de quien ha exprimido la felicidad de sus días en la antigua Sandalyon.
Un abrazo.

Anónimo dijo...

Gracias por pasarte por aquí, amigo DR y por tus generosas palabras. Siento el esfuerzo de la lectura, aunque algunas veces escribo en castellano, acabo de instalar un traductor (no sé qué tal funcionará)porque ya bastante es que la lean a una, como para ponerlo difícil.Un perspicaz beso sardo ;)

Anónimo dijo...

Unha mágoa esa falta de cobertura gráfica no tema (fantástico!!!) dos bañadores "fardahuevos". A verdade e que léndoa e ollando esas paisaxes dan ganas de facer coma que mañá comeza xullo outra vez, e coller as maletas e marchar, marchar...

Lula Fortune dijo...

Unha mágoa de verdade, sobre todo ós do primer grupo. Un saúdo Doutora ;)