CRÓNICAS DO ILLAMENTO: FINAL

19 de agosto.

Dende a tumultuosa Alghero cara o sur atópanse as Dunas de Piscinas, montes de area branca que lle comen terreo ao maquis (a vexetación de arbustos típica da Illa) e que avanzan e se modifican constantemente co azote do mistral. Chegamos guíados/enganados por carteis caprichosos e oxidados: 7km, 5km, 12km!!!! para cumprirmos a nosa misión: arrolar como tolos.

De alí, e aproveitando que o ceo ameazaba tormenta, decidimos darlle un descanso aos bañadores e adentrarnos no interior para ver os espectaculares Nuraghi. Son estas unhas estranas fortificacións megalíticas feitas polos primitivos poboadores. Labirintos de muros, torres e pasadizos, declarados Patrimonio da Humanidade no ano 2006.

20 de agosto

Hoxe quedamos en C. despois de devolver o coche de aluguer. Foi unha mañá preguiceira e

tranquila, desas que arelas en inverno, con nada no horizonte, nada na cachola e nada na neveira. Remoloneamos como cachorros na sabana (ou máis ben na sábana) e enchemos as horas con palabras susurradas e persianas baixadas.

Pola tarde fixemos unha peregrinaxe por igrexas pechadas: a paleocristiana de S. Saturnino (o unico vestixio de vida eran as cuncas de auga para os gatos); San Michele, de estrana fachada apuntalada e poboada de herbas e pombas; e a espartana de S. Efisio, pechada a cal e canto.

Tiven a sensación de que igualmente algo se pechaba para mín. Sentada de novo na Piazza Yenne, alí onde chegou a miña alma, pensei que Italia era o país do "sálvese quen poida". Un país admirable en moitos aspectos, fermoso ata doer, onde deixo amigos xenerosos e cultos que teñen que convivir con moreas de furbi (listillos) irredentos. Italianos que cren que as normas as fixeron para outros: non respetan os semáforos, por non falarmos dos pasos de peons; non fan colas (se ves unha, está diante dun museo e son extranxeiros); non pagan nengún transporte público; botan os papeis ao chan... Camiñan coa insolencia dos gañadores e véndoos coas súas gafas e os seus cuellos da camisa erguidos, unha entende que conquistaran o mundo... e que o perderan despois.

Digo todo esto para entender eu mesma a necesidade de voltar sempre, de esquecer continuamente estas cosas, e caír nun estado de melancolía perpetua diante da imposibilade de permanecer, de sentir a inclinación enfermiza de succionar todo o italián (música, libros, cine, língua...).

Hoxe entendino un pouco. Dicían os médicos medievais que hai un estado patolóxico que ten como manifestación a melancolía. Trátase dun desequilibrio orgánico que causa alteración na percepción, que se traduce nunha obstinada contemplación do obxeto dese desexo, que suscita a necesidade imperiosa de posesión e que, finalmente, subordina a razón ao desexo. Esa turbación incurable leva o cursi nome de amor.