JACKSVILLE

(En anteriores entregas: GETAWAY, TIEMPOS DIFÍCILES...)

Cando chegamos a Jacksville só tíñamos 20 dólares e o depósito do Corvette valeiro. Era unha cidade pequena, de rúas estreitas e húmidas porque, en Jacksville, chovía sempre. Alugamos un cuarto no hotel Paraíso e a súa dona, unha loira entrada en carnes e descarada, foi amable e xenerosa con nós. Nunca souben o seu verdadeiro nome, todo o mundo a chamaba Beautiful. E ela chascaba os dentes e se daba palmetadas no cú cando servía o café polas mañás. Dicían que o seu ex marido fuxira cunha criada chinesa vinte anos máis xoven. Cando a súa aventura rematou, Beautiful cambiou as pechaduras e largouno con vento fresco sen deixarlle coller, nen sequera, a súa colección de discos de Bob Dylan. Algunhas noites, Beautiful, sentaba no porche cun vaso de whiskie e escoitaba Sad eyed lady of the lowlands horas enteiras. Sen dúbida faría boas migas con Peggy Sue.

En Jacksville estaban acostumados aos forasteiros e non facían preguntas mentres pagaras o que debías. Sailor atopou traballo na gasolineira das aforas e eu axudaba a Beautiful no hotel. Non había moito que facer dende que pecharan o cine. Aquela última noite puxeron As neves do Kilimanjaro e eu esperei a que todos saíran para pedirlle ao dono o cartel da película. Camiñamos baixo a choiva morna co cartel baixo o brazo mentres os neons se extinguían para sempre.

Outros días, cando a choiva se facía gris e teimuda, quedabamos na casa inventando veráns coas nosas caricias, bicos con sabor a pastel de mazá, corpos enleados en doces combates, alentos quentes envolvendo o abandono... Non era perfecto. Sabiamos que non duraría moito. Pero pasase o que pasase máis alá do inverno, sempre nos quedaría un cuarto no Paraíso.