jueves, 20 de septiembre de 2007

KITCHEN



O lugar do que máis gosta Mikage é a cociña . Alí levou o futón para durmir a noite na que morreu a súa avoa. Ela era a única familia que lle quedaba dende a morte dos seus pais, cando era cativa. Unha morea de sentimentos tíñana paralizada sen saber qué rumbo darlle á súa vida. Entón chegou Yuichi, o xoven dependente da floristería co que súa avoa trabara grande amizade. E Yuichi proponlle vivir na súa casa, polo menos hasta qué decida qué facer.
Mikage acepta e descobre que, o que lle ofrece o rapaz , é o que estaba necesitando nese preciso momento: un maravilloso e envolvente sofá, un moderno apartamento cunha terraza chea de plantas e unha fantástica, moderna e funcional cociña. A primeira mañá na súa nova casa unha figura femenina de turbadora beleza aparece ante ela: a nai de Yuichi, Eriko. Ainda que pronto e con naturalidade descobrirá que Eriko, en realidade, é o pai de Yuichi que cambiou de sexo ao morrer a súa muller.
Os días de Mikage trascorren nunha placidez balsámica: agradables charlas coa nai/pai deYuichi frente a fumeantes tazas de té, comidas exquisitas que ela prepara na cociña e unha relación amistosa con Yuichi que se afianza cada vez máis. Os compañeiros de universidade critican a súa actitude ao irse a vivir cuns desconocidos (mesmo aparece unha noiva celosa) e un tráxico asasinato acaba coa vida de Eriko.
Mikage decide coller as rendas do seu destino de orfa rodeada de morte. Abandoa a universidade, busca un novo apartamento e comeza a traballar cunha reputada cociñeira. Aislada e Yuichi e da súa anterior vida "familiar", os sentimentos pasan coma nubes caprichosas pola súa cabeza: ¿Podo sentir dor pola morte de Eriko máis que pola da miña nai? ¿Podo añorar a vida coa miña non-familia? ¿pode chegar a convertirse en amor a amizade con Yuichi?




Deixamos a porta aberta deste relato, convertido nun exito arrollador no Xapón e parte de Europa.
Din os expertos que os relatos de Banana Yoshimoto conectan directamente co shojo manga (manga para rapazas) en moitos aspectos: Na importancia dada a temas como a homosexualidade; nos tintes siniestros co que se mostran as atmosferas inocentes; na prevalencia dun elemento fantástico sen trabas, xa que a sumisión ás leis da verosimilitude considerase baseada nun pensamento masculino e adulto; na esaxeración a favor dos sentimentos; na acumulación de imaxes , típica do linguaxe manga e do montaxe cinematográfico...e un longo etc.




Non son unha experta en manga (nen sequera aficionada, ainda que lle teño moito cariño a Songoku) pero moitas cosas das que se din, pódense ver na novelita. A min deixoume un pouco fría, non acabei de entrar nese sofisticado mundo de delicadezas e nocturnidades niponas ainda que sí me pareceu interesante o resultado final: ¿ podemos elexir a nosa familia ou o noso sexo? ¿podemos elexir ser dun país, ainda que non sexa no que nacimos? ¿por qué etiquetamos, e aceptamos ou rexeitamos en función das etiquetas?


...cada un de nos pensa que ten moitos camiños para poder elexir el mesmo. Pero quizais sería máis exacto dicir que soña co momento de facelo(...) O camiño está sempre decidido, pero non cun senso de fatalidade. Son as nosas respiracións, as olladas, os días que se suceden, os que deciden dun xeito natural.



10 comentarios:

Anónimo dijo...

Pues yo tampoco soy aficionado a los mangas... es más, esta historia de la que hablas y su conclusión ya la escribió de forma más hermosa un paisano mío hace ya tiempo: "todo pasa y todo queda, pero lo nuestro es pasar... pasar haciendo caminos..."

Besos, Lula.

Lula Fortune dijo...

...caminos sobre la mar. Estos nipones no se enteran!!!!
Besos y hasta mañana.:)

Nuca dijo...

a min o nome "manga" sempre me fixo gracia. Asocioo a ir o Corte Inglés, carrefour o calqueira outra gran superficie.

alguén sabe que quere dicir en xaponés manga?

k dijo...

Es la palabra japonesa para designar a la historieta. Se traduce, literalmente, como "dibujos caprichosos" o "garabatos". Fuera de Japón se la usa solo para referirse a la historieta japonesa. (Copiado de la wikipedia).

Ya no es la primera amiga que me habla de esta Banana. A priori no me dice gran cosa...

Anónimo dijo...

Occam, xa está vostede enterado.Bicos.

K, tampoco a mí me descubrió la pólvora...lo leí estas vacaciones porque en Italia era un auténtico fenómeno, con miles de estudios y miles de volúmenes en las estanterías. Así que, o yo soy un poco cazurra para la sensibilidad oriental o el papanatismo cultural afecta a todo quisqui. Besos mil.

k dijo...

Visto lo visto, me quedo con la opción b. Prueba con Haruki Murakami (Tokio blues).

Y volviendo a la no tan vieja Europa (quiero decir si la comparamos con Japón), te recomiendo vivamente lo que estoy (re)leyendo ahora: Eureka Street, de Robert McLeod Wilson, un irlandés sumamente interesante. Creo que te puede gustar.

Bicos.

Anónimo dijo...

La primera la tengo en casa, en esa lista de inminentes lecturas. La segunda no la conozco. Tomo nota. Gracias y besos lectores. Ya te contaré.

MK dijo...

De Murakami , me gustó Tokio Blues y antes Sputnik , mon amour..pero Kafka en la orilla...
Creo que venimos a este mundo construirnos nuestra vida.Que nazcamos cuando y donde es aleatório y será una ventaja o un inconveniente a superar , dependiendo la vida que queramos construir.
A veces necesitamos muchas vidas para saber primero que vida queremos construir.
huy...me he pasao...

atikus dijo...

No soy un gran seguidor de la cultura japonesa,comida, cine, comics... tendré algún chip en la cabeza que me bloquea sus sentimientos??

Lula Fortune dijo...

Carpe Diem, MK. No busques demasiado que el tiempo pasa. Besos, besos.

Atikus, debe ser el mismo chip cazurro que tengo yo (aunque a mí el sushi me gusta). Besos manga!