Primeiro contacto coa terra firme dende o aillamento: non sei se o soportarei!!!!!! Ante todo, moita calma. Respiración pausada e que non cunda o pánico.
Se eu tomara contacto coa terra (ou con quen fose) nesa postura, xúrolle que o meu pánico ía escoitarse no Tibet. Non me pida estas cousas muller, que xa sabe como estou...
Esta postura domínoa eu. E teño unha variante cos dous pes tras a caluga sosténdome sobre a punta do carallo (e co prepucio retraido). Non se pode imaxinar a pinta que teño, alí, tan arriba.
6 comentarios:
ánimo... a terra firme tamén sabe ir acomodándose e ten o seu propio estilo para permitir, tamén, illamentos.
Gracias polos ánimos, pero augura unha dura caída.Un bico.
Se eu tomara contacto coa terra (ou con quen fose) nesa postura, xúrolle que o meu pánico ía escoitarse no Tibet. Non me pida estas cousas muller, que xa sabe como estou...
Primeiro un pé, logo o outro e así amodiño o susto é menor.Moitos bicos ióguicos.
Esta postura domínoa eu. E teño unha variante cos dous pes tras a caluga sosténdome sobre a punta do carallo (e co prepucio retraido). Non se pode imaxinar a pinta que teño, alí, tan arriba.
Pois dará gusto velo!!!!!!!
Publicar un comentario