GERTRUDIS

María Gertrudis de Hore naceu en Cádiz, escribiu poesía, casou con Esteban Fleming e morreu nun convento en 1801 de febre amarela. Estes son os únicos datos fiables que se coñecen da súa vida. Só a mente romántica de Cecilia Böhl de Faber puido reelaborar esta marabillosa e lexendaria historia da súa vida:


Mentras o seu marido estaba na Habana, Gertrudis mantén unha apaixoada relación co brigadier Carlos de las Navas. Unha noite, mentres durmían xuntos, uns desconocidos entran en casa e matan ao seu amante. Ela, aterrorizada, pide axuda a Francisca, a criada negra e o enterran no xardín.


Ao día seguinte, Gertrudis ve con espanto ao brigadier paseando pola rua tranquilamente. Este feito trastórnaa de tal xeito que o toma coma un sinal divino: cóntallo todo ao seu marido e ingresa nun convento.


Hai outra versión máis triste e patética na que se fala dunha Gertrudis rexeitada polo amante e repudiada polo marido que esaxera e teatraliza súa vocación relixiosa como a única saída á desolación.

Neste delicioso poema aconsella a unha tal Gerarda que non malgaste o seu tempo nen o seu inxenio cos homes:

¿Hasta cuando, Gerarda, /

tu peregrino intento, /

en frívolos asuntos /

malgastará conceptos? /

¿Hasta cuando has de darles /

infelice fomento /

a tus locas pasiones/

con amorosos versos? /

Esas luces tan claras /

que te concedió el cielo,/

no le causen enojos, /

sí tribútenle inciensos. /

(...)

Elévese tu ingenio, /

remóntese tu numen, /

no aletee rastrero. /

No tejas más laureles/

a ese contrario sexo, /

que sólo en nuestra ruina /

fabrica sus trofeos... /

Os grandes tapices da literatura están tecidos con soberbias e masculinas puntadas de ouro. Sexa esta unha pequena homenaxe aos anónimos pespuntes femeninos que engrosaron o tecido da nosa historia.