TANNER 1

Querida Lula:
Estes días de inicio de curso, recibín a visita dun xoven colega que xa non está no meu instituto. É un xoven desperto e animoso, que debeu de atoparme un pouco tristón cando lle pintei o panorama de desinterés, desleixo e ignorancia co que pelexo cada día. Recomendoume vivamente un libro de Steiner: Elogio de la transmisión, e alí fun eu mercalo coma un xoven cabaleiro na procura do grial.
Comecei a lectura con devoción, pero ás poucas páxinas, xúroche Lula, caeu das miñas mans. Alí había nomes clásicos e a voz dun profesor de Harvard e verbas e máis verbas que se ergueron diante de min coma un bosque maligno que remata por escurecelo todo. Nese libro falan de alumnos que se enchoupan nos clásicos gregos, que entenden o concepto de traxedia, que escriben sonetos e obras dramáticas... ao mellor agardaba verme recoñecido nas súas páxinas e sentir o lambetazo da compaixón nas mesmas feridas.
¿Por qué buraco da vida dos meus alumnos pode penetrar a poesía? ¿En qué parte da súa desmadexada anatomía hai un lugar para a estética? Vouche falar dalgún dos meus alumnos, fillos dun barrio periférico dunha gran cidade, como en calquera outra parte do mundo.
Héctor é pequeno e delgadiño. Sempre está espeluxado, fala entre dentes e leva o mesmo chándal dende o primeiro día. Non se sabe nada do seu pai, pero a súa nai botou un noivo que non quere saber nada del . Durante varios meses, non o deixaba entrar na casa ata as doce da noite, porque pretendía que, en todo ese tempo, cometese algún delito para encerralo nun reformatorio e esquecerse del definitivamente.
Na clase, senta con Amanda que é grande e forte como unha matrona. Ela saca boas calificacións e sópralle as respostas, ás veces mesmo lle explica os exercicios.
Héctor recibe clases de reforzo porque lle custa moito seguir o ritmo da clase e nalgunha ocasión trae os deberes feitos, ainda que el non o sabe ata que abre a libreta. Enton, sorprendido, levanta a man para respostar como os demáis.
De cando en vez, póñolle a man no ombreiro para lle dicir que o fixo ben e por un instante desaparece o yonki marxinal que xermina nel e aparece un neno de trece anos que sorrí agradecido.
¿É iso poesía, Lula? Unha aperta.
Lucas Tanner.