A CAIXA

Cando recibín a chamada de Peggy Sue, alegréime de veras, pois facía moito tempo que non sabía nada dela. Dixo que se enterara do de Sailor polos xornais, e que nun principio non se decatara de que tiña a solución nunha caixa de zapatos.

Así me deixou, coa promesa de acudir ao cabo duns días coa súa misteriosa caixa.

Peggy Sue non cambiara nada. Tiña o mesmo pelo loiro, as mesmas gafas picudas e o sorriso máis xeneroso que eu coñecera.

- Morreu o cabrón de Bob Thomas -dixo de súpeto-. Ogallá arda no inferno, pero nena, debeu sentir a trabada da culpa nos seus últimos momentos porque deixou esta caixa para mín. Pensei que despois de roubarme os cartos e desaparecer sen deixar pegada, eu merecía algo máis que o seu esquecemento.

Mentras dicía esto, empurrou a caixa cara mín. Mirei dentro como se me fora a saltar unha serpe pero alí non había máis que...

...letras manuscritas de cancións,

entradas a concertos e carteis,

unha folla dun anuario de instituto,

vellas fotografías,




e recortes de xornais...

- Son dese tío de Minessotta, ese cantante, que o demo o leve tamén, parece un gato laiando. Bob estaba obsesionado con el; dicía que lle roubaba as ideas das cancions antes de que as compuxera. Estaba tolo, non sei como caín nos seus brazos...

E aquí Peggy Sue suspirou apurando o cigarrillo, lembrando non sei qué menceres nos brazos de Bob.

- Ben. Aquí tes todo esto, nena. Ese tipo, Bob Dylan, din que está tendo moito éxito, así que esto ha valer unha morea de cartos. Véndeo e págalle a fianza a Sailor. Polo menos ese vello cabrón fará algo bo dende a tumba.

Non agardou a que llo agradecera. Ergueuse como un resorte e desapareceu no bus que nese momento emprendía a marcha diante da cafetería.

Quedei pensando que as fadas de verdade fuman como tolas, levan xerseis cupiniños de cor rosa e moven o cú con xenerosa lascivia.