viernes, 16 de noviembre de 2007

INSURRECCIÓN

Hoy he mirado de frente a los ojos enloquecidos de la intransigencia. He respondido a la obcecación y el autoritarismo. Me he enfrentado a la represalia mirando a todos lados para comprobar si alguien más veía que el emperador no tenía traje, pero sólo he encontrado cabezas gachas y consejos de humillación.
La justicia, la rectitud, la honestidad son pesadas cargas que hoy se derrumban en el suelo junto a mí. No puedo más. Y desde el suelo he visto claro que me hubieran fusilado a la primera de cambio en la guerra civil gritando "Viva la República"; que me hubieran quemado en las hogueras de herejes en cualquier auto de fe ...
Le dedico esta canción a una pequeña sans coulotte porque sé que le gusta.
No hay salida para alguien así. Sólo nos queda susurrar en nuestro lecho de muerte, como Galileo: "a pesar de todo, se mueve". Y esperar que el tiempo nos dé la razón.
Buen fin de semana a todos y todas.

10 comentarios:

Nuca dijo...

bonita canción

Anónimo dijo...

Coñe, chica... donde has estado, pues? con las hordas de hinchas italianos que han estado liados a hostias con la policía...?

Anónimo dijo...

Provocación & ¡VICTORIA!. Gracias, te quiero.

Mad Hatter dijo...

Muy profundo Lula y preciosa canción, el cantante podría ser el primo de Evan Dando, sí esos que iban dando camisetas blancas y sólo blancas.
Bueno, que te lo pases bien en Cambados, "Hey there Di-Lula be good!" Me encanta el "Alvariño". Por cierto, que eso no pilla lejos de Cantabria y el amigo "Trenti" es de allí (je, je).
Besos.

Ana Bande dijo...

Y ¿ti de que parte estás? ¿dos agresores que despedazan aos débiles ou da dos perdedores de hoxe que de aquí a pouco serán os novos tiranos? Non é para ti a pregunta, querida Lula, é unha reflexión do noso descoñecido poeta Lois Pereiro, que pasou grande parte da súa corta vida buscando respostas ás grandes cuestións.

MK dijo...

Niña , espero que todo vaya bién .Ya contarás .Pero sólo decirte que la vida te guarde muchos años la valentía y el espiritu que muestras.
Un abrazo.
No , el emperador no lleva traje.

Anónimo dijo...

Occam: me alegro que te guste.

Carrascus: a los hinchas podría evitarlos dejando de ir al fútbol pero, por desgracia, de lo que hablo voy a tenerlo delante día a día. Es difícil para mí convivir con la intolerancia. Supongo que el único problema es para mí.
Biquiños, que hace mucho que no te los mando.

Anónimo: :)

Mad: la visita a Cambados fue muy provechosa, lástima que no pudieras venir. Estás empeñado con el cántabro eh?. Pues no te librarás de mí tan fácilmente. Besos lúlicos.

Grandísima reflexión, Ana. Gracias por recordarme de qué lado estoy. Un abrazo enorme.

MK: ¿Así que tú tampoco le ves el traje? es un alivio. Eso me vale y mucho,de verdad. Un besote de los grandes, apretao y sonoro.

NoSurrender dijo...

La insurrección debería ser el estado natural del Hombre en el Mundo. Yo hubiera puesto aquella canción del 68 de los Rolling Stones, Street fight man.

Besos y barricadas.

Anónimo dijo...

Todos parecen entendelo, pero eu, na miña infinita torpeza, non entendo o sentido e as claves do post. En todo caso, non hai por que darme explicacións, faltaría máis.

Sexa o que for, eu tamén me solidarizo coa amiga Lula.

Anónimo dijo...

É moi fácil, Api, trátase dunha máis das situacions de inxusticia nas que nos vemos abocados na nosa vida. Os detalles son o de menos, o de máis é que é o de sempre. Se non queres perder moito, debes calar e soportar. O que pasa é que non sou dos que calan fácilmente, ese é o problema, Api, o meu gran e irresoluble problema. Biquiños.

Barricadas, Lagarto, siempre barricadas, aunque sea en el corazón. Un abrazo, amigo.