CORRESPONDENCIA

Cando levaron a Sailor, o tempo empozou ao meu redor ata afogarme.

Beautiful declarou ao seu favor no xuizo, ainda que nada foi abondo para salvalo. Nen sequera o feito de que o morto estivese reclamado en tres estados por máis que probados delitos de sangue.

Decidín quedar en Jacksville. Agardaría a Sailor o tempo que fose necesario, a vida enteira e todas as vidas futuras. Pero non podía ficar por máis tempo no Paraíso e Beautiful comprendeuno. Deume un abrazo de despedida e deslizou a chave do noso cuarto no meu peto: "Para cando volva Sailor".

Enton comecei a escribirlle cartas.

Debuxei verbas escuras para tapar aquelas noites de treboada, que despois rompía. Dibuxei verbas espidas que mentisen entre dentes porque non quería falarlle da enormidade do meu cuarto vacío. A miña letra picuda fíxose ferida e a cada liña doíame ata o meu lapiz amarelo.

El só me escribía poemas:

No hotel Orange de York gastabas

alcume de cores: esmorecía

marzo ou se cadra levantávase

nordés sen acougo. Eran

horas de febre e de páxinas sen pó

nen froles murchas:

o mar estaba lonxe e o río baixaba

con esperanza de mirtos.

No Dauphine Blue adoitabas

non mirarme; revolvías

o sucre coa melancolía exacta;

o sol desaparecía,

pero ti nomeabas

un arbre e entón apuraba

a tépeda auga de Punta Vigilio.

Non pretendo evocar

esas ceremonias de nostalxia, con chagas

que nunca se abren: só descubro

chairas de plata que compartimos,

ou a friaxe de saloucos e

o inverno de bancos e buxo

que aínda non minten.