miércoles, 17 de octubre de 2007

GERTRUDIS

María Gertrudis de Hore naceu en Cádiz, escribiu poesía, casou con Esteban Fleming e morreu nun convento en 1801 de febre amarela. Estes son os únicos datos fiables que se coñecen da súa vida. Só a mente romántica de Cecilia Böhl de Faber puido reelaborar esta marabillosa e lexendaria historia da súa vida:


Mentras o seu marido estaba na Habana, Gertrudis mantén unha apaixoada relación co brigadier Carlos de las Navas. Unha noite, mentres durmían xuntos, uns desconocidos entran en casa e matan ao seu amante. Ela, aterrorizada, pide axuda a Francisca, a criada negra e o enterran no xardín.


Ao día seguinte, Gertrudis ve con espanto ao brigadier paseando pola rua tranquilamente. Este feito trastórnaa de tal xeito que o toma coma un sinal divino: cóntallo todo ao seu marido e ingresa nun convento.


Hai outra versión máis triste e patética na que se fala dunha Gertrudis rexeitada polo amante e repudiada polo marido que esaxera e teatraliza súa vocación relixiosa como a única saída á desolación.

Neste delicioso poema aconsella a unha tal Gerarda que non malgaste o seu tempo nen o seu inxenio cos homes:

¿Hasta cuando, Gerarda, /

tu peregrino intento, /

en frívolos asuntos /

malgastará conceptos? /

¿Hasta cuando has de darles /

infelice fomento /

a tus locas pasiones/

con amorosos versos? /

Esas luces tan claras /

que te concedió el cielo,/

no le causen enojos, /

sí tribútenle inciensos. /

(...)

Elévese tu ingenio, /

remóntese tu numen, /

no aletee rastrero. /

No tejas más laureles/

a ese contrario sexo, /

que sólo en nuestra ruina /

fabrica sus trofeos... /

Os grandes tapices da literatura están tecidos con soberbias e masculinas puntadas de ouro. Sexa esta unha pequena homenaxe aos anónimos pespuntes femeninos que engrosaron o tecido da nosa historia.











7 comentarios:

Anónimo dijo...

Pues hija mía... a la hora de ver muertos caminando por ahí, la verdad es que prefiero a Jennifer Love Hewitt y Patricia Arquette...

Besos fantasmales.

nancicomansi dijo...

Terrible visión...pobre...sería más que nada un sentimiemto de culpa atroz...
En aquellos días..

un beso.

atikus dijo...

ufffff, pobre Gertrudis!....los amores no perdonan!...entonces, ahora estaria es salsa rosa.

Anónimo dijo...

Carrascus: siempre pensando en lo mismo...¿o es que quedaste colgado de "Cumbres Borrascosas"?

Realmente, Nansi, es demoledor comprobar cuántas mujeres ilustradas de otras épocas hallaron refugio en los conventos. Es una triste ironía que la religión les ofreciera la posibilidad de dedicarse a cultivar sus aficiones intelectuales.
Besos liberados?

Hola Atikus, bienvenido, ¿no vas a contarme nada de tu viaje?

Anónimo dijo...

Jejeje... supongo que lo dices por lo de la canción de Kate Bush que he comentado por ahí... pues no creas, a mí Heathcliff siempre me pareció un misógino que no le abría la ventana a Cathy para que entrase, aunque ésta se lo pedía llorando...

Las mujeres sois demasiado importantes en todos los aspectos para dejaros de lado. Aunque a veces parezca que siempre pienso en el mismo...

Nuca dijo...

lembroume ós amantes de teruel...

Anónimo dijo...

Un beso, Carrascus...

Occam: no lo pillo...