I LOVE VIGGO

Nun escuro e claustrofóbico Londres desenrólase a derradeira película de Cronenberg, Promesas del Este, co mesmo guionista da fantástica Negocios Ocultos, Steven Knight.

Nela, Anna, que traballa como comadrona nun hospital, debe atender a unha xoven de 14 anos embarazada que ingresa cunha hemorraxia. Co seu equipo consegue salvar ao bebé pero a xoven morre, deixando como única pista da súa identidade un diario escrito en ruso. Tirando do fío do diario, Anna porase en contacto co perigoso mundo das mafias rusas e co máis que inquedante Nikolai/Mortensen.

Debo recoñecer que a primeira parte pareceume falta de ritmo: as constantes negativas do tío de Anna, de orixen ruso, de traducir o diario; as repetitivas visitas ao restaurante de Semyon, o xefe mafioso: daba a sensación de que aquilo non avanzaba. Tampouco a doblaxe axudaba moito xa que, na miña opinión, caricaturizaba en exceso aos mafiosos. Por poñer un exemplo, a persoaxe de Kirill, o fillo do mafioso, resulta patético, xa polos excesos interpretativos do actor como por termos que soportar un acento de serie B.

Pero é aquí neste punto onde debo mostrar a miña rendición absoluta a Viggo Mortensen (en realidade xa me rendín hai tempo). A súa recreación do esbirro Nikolai (con sorpresa final) resulta soberbia, agrandada na versión orixinal cun inglés cavernoso de resoancias eslavas.

A partir da mitade da cinta aproximadamente a súa persoaxe medra e a intensidade do relato tamén. A escea de violencia nos baños públicos foi a máis impactante que vin nos últimos anos (xunto coas exclamacións do público da sala: "¡¡Dios mío!!" "¡¡Hostia!! ).

No fondo brumoso dunha sauna de baldosas cotrosas o corpo espido e tatuado de Mortensen fixo vibrar en mín as máis morbosas pulsións. Fiquei clavada ao asento véndoo debatir a vida ou morte con coitelos chechenos que van lacerando a súa carne, mentres el se revolve cunha violencia crúa e sanguenta.

Pero si eu non gosto dos homes tatuados!!!!! ¿Terei algún tipo de trastorno bipolar?

Sen tempo para sicoanalizarme decidín disfrutar da derradeira media hora sostendo a turbia e glacial mirada de Nikolai ata a palabra FIN.

I love you, Viggo.