sábado, 13 de octubre de 2007

LOS BIYÍS

Para Carrascus
Haciendo gala de la máxima "donde hay pelo hay alegría", aquí están los Bee Gees en todo su entrañable esplendor. Obsérvese el conjunto de satén, la cadena de oro, el tiro del pantalón atenazando la barriguilla y el alarde de pelambrera en esa noble pose frontal.
Se cumplen 30 años de Saturday Nihgt Fiver que celebran publicando sus grandes éxitos.
En estos tiempos post- Neo-matrix de barbilampiño y minimalista aspecto, no puedo evitar que me invada cierta nostalgia macarril. Cualquier tiempo pasado no necesariamente fue mejor, pero qué agradable ese cosquilleo en el estómago ante los primeros acordes de Staying Alive o More than a Woman...

17 comentarios:

Anónimo dijo...

Como estoy esta tarde aplanado y sin ganas de hacer nada después de venir de la boda de una compañera (por cierto, Lula, una casualidad de esas que me ocurren a mí... el cura que la ha casado ha resultado ser el mismo que me casó a mí hace 25 años), te voy a contar una historia de casualidades que cambian el mundo...

¿Conoces el famoso libro de rock "Awopbopaloopbop Alopbamboom"...? Lo escribió Nick Cohn, que también escribió después un artículo en un periódico sobre "Los Nuevos Ritos Tribales de la Noche del Sábado", cuyos derechos compró Robert Stigwood para hacer una peliculita de bajo presupuesto para la que eligió de prota a un muchachete que le había gustado de verlo en una comedia de la tele.

Para ponerle música, llamó a un grupo de su sello discográfico, los Bee Gees, que andaba por Francia en aquellos momentos. "Oíd, tíos, ¿no tendreis alguna cancioncilla pegadiza para una peli sin pretensiones...?". "Hombre, ahora andamos precisamente componiendo algunas aquí retirados para nuestro próximo disco...". "Pues enviadme alguna, anda...", "Que no, tío, que nos está costando mucho trabajito completarlas para dártelas a tí ahora por la cara...". "Venga... que sí...". "Que no". "Que sí". "Que noooo..."

Pero a pesar de sus reservas, fue que sí (para eso Stigwood es el jefe), y le enviaron "Stayin' alive", "Night fever" y "How deep is your love"...

Pocos meses después la música disco dejó de estar confinada a la cultura negra y a los circuitos gays, para convertirse en la cultura dominante de las discotecas abarrotadas de urbanitas blancos y machotes; y el grupo de los hermanos Gibbs pasó de ser una banda de trovadores venidos a menos, con influencias del folk de los ´60, a una máquina de blue-eyed soul que convertía en oro todo lo que componía.

Lula Fortune dijo...

Conocía el artículo, pero no el libro. Gracias, maestro, me quito el cráneo!!! Besos enfebrecidos.

El Doctor dijo...

Hola mi querida lula. A mí me siguen gustando los Bee Gees por su sabor nostálgico que evocan por un pasado, por una película que marcó una época en donde las bandas sonoras constituían simplemente un relleno. En la película de John Badham pasa a ser el tema principal. A medida que han ido pasando los años les ha dado la razón al trío de la calidad de sus temas.Cuando se estrenó la peli, yo era todavía un adolescente que no había pisado ninguna discoteca,pero ya me identifequé con el personaje y su banda sonora.Lástima que ahora las fiebres de los sábados por la noche no tengan nada que ver con los otros sábados de un tiempo ya desaparecido.Me voy a mi equipo de música para escuchar de nuevo a los Bee Gees y olvidar éstas otras fiebres.
Besos.

nancicomansi dijo...

Me gustan, me gustan, me gusssssstan un montón!!!
Y Si que se añora un cierto aire "macarríl", si...
Y esa melena "leonina de "BArry"(?)

MIra que ha pasado tiempo y aún se escuchan con agrado...genuina purpurina musical ;)

MK dijo...

Carrascus , muy buena ese recorrido histórico .No lo conocia. Y en aquel tiempo yo estaba demasiado liadad en catalogar lo que era hortera y lo que no. Esa tremenda edad de los in /Out...
Ahora , cuando suenan los biyís al final de una de esas bodas (y es que hay que ver como les sigue gustando a la gente el casarse)normalmente me pillan con ese último gin-tonic que sé que va a ser el que recordaré en algún momento que no tenía que haber pedido.Me encantan esos acordes en momentos como ese . Lo bueno es que el resto del personal suele estar a la par...
Y en cuanto a pelo . Lula pasate al rugby francés.

Anónimo dijo...

Casar cun cura e despois preogalo como algo natural, cando é unha ranciada ultraconservadora, ten moito mérito. Como para estar orgulloso. Progres baratos de medio pelo. ¡Bah!

Anónimo dijo...

A todos/as os llama la atención las melenas de los hermanos Gibb. ¿Quereis ver que hacen los años con unas melenas como esas...? Por ejemplo, con la de Barry, el de la izquierda, que es la más lustrosa de las tres...

Pues... señoras y señores... os presento al actual Barry Gibb, con 57 añitos cumpliditos.

Ah, Lula... que se me olvidó antes agradecerte la dedicatoria del post. Un beso muy grande, amiga.

Anónimo dijo...

Pois velaquí un dos misterios da fama!!!, guapos non eran pero sempre pasaron por tal.
Ai, aqueles chíos tan metrosexuais, canto deron que falar!!!

Anónimo dijo...

Francisco: yo también era pequeñita cuando se estrenó la peli(je,je) pero tenía unos primos mayores muy enrrollados que me mostraron los caminos de perdición. Besos ¿Tas malito?

Ya me imaginé que te gustarían Nansi;)son tan tiernos...Besos peludos.

Gracias por el consejo, MK, precisamente ando viendo estos días el campeonato del mundo y no sé, no sé...son como armarios imponentes, como que intimidan un poco, pero no están nada mal. Besos,besos en melee.

Antirancio: ?

Carrascus: ya había visto yo esas fotos actuales, pero qué penita me dan!! Y no hay de qué, por la dedicatoria. Besos otra vez, y otra...

Pois non Doutora, juapiños, juapiños non eran, pero tiñan un algo de inxenuidade que me gusta. Besos con febrícula

Anónimo dijo...

Hai algo máis erótico que eses pelachos enleados no embigo capaces de arrastrar cara a sima as pelusas de algodón da camiseta correspondiente e os dedos suxerentes dunha damisela (ou o que se tercie) curiosa/o?

Nuca dijo...

Eu que son careca podo falar con coñecemento de causa e é certo, donde hai pelo hai alegría. Por certo, co apretados que van notaselles a circuncisión

Paco Becerro dijo...

y además.... marcando paquete... jajaj.

Tan peludos y varoniles y esa voz de falsete. Igual que otros, los New Trolls.

qué tiempos Lula.

Pues a mi me gustan... Y a mi. Y a mi. Y a mi. Claro

Lula Fortune dijo...

Arumes, consulte esa perversión, vexoo moi mal...

Occam, ¿pero son xudeos?

Tranqui, Fut., no se me lance que el look está un poco pasadito.

Anónimo dijo...

Pois eu, de pelaxes, as xustas.

Adorrro os Bi-yís, horteras a máis non poder.

Lula Fortune dijo...

Entón, Api, acertei de pleno...Bicos horteras a rabiar.

Anónimo dijo...

Son os Biyís? Ca! Eu creo que (de esquerda a dereita) son: a ministra de Vivenda, o presidente do Congreso dos Deputados e o director da Benemérita. Rogo rigor.

Lula Fortune dijo...

Pois vai ter razón , Mortimer. ;)