NUBOSIDADE

Aquela tarde o ceo estivera caprichoso e aburrido. Ao fin, encheuse de presaxios negros como furados e, coas primeiras gotas, Beautiful moveu o seu cú xeneroso por entre as cadeiras do xardín. Co pitillo empapado nos beizos foi recoller a roupa entre xuramentos.


Nese momento, un Ford color café con leite esvarou paseniño pola comisura do noso destino.


Ao home do Ford chamábano Scarshoulder; cumpría sempre os encargos e xamáis preguntaba o nome do morto. Cando tiña nove anos, matou cun machete ao seu pai e afogou a súa nai cunha madexa de lá. Non coñecera máis verbas cás sentencias do xuíz e máis sonido có ruido da celda ao pecharse. Con dezaoito anos era xa un animal sanguento e silencioso, co zarpazo certero dos depredadores que axexan ás súas presas sen mover unha pálpebra.


Aparcou na parte de atrás do hotel coas luces apagadas, é só de cando en vez, o diminuto punto roxo o seu pitillo alumeaba como un ollo diabólico.


Cando Sailor chegou, afoguei as verbas malditas nos seus ollos azúis e como dous anxos expulsados do Paraíso, caímos polo chan feridos polas dentelladas do desexo. Bicamos ferozmente nunha loita de alentos e saliva. Quería a pel de Sailor, o seu sabor salvaxe e puro; quería perderme polos camiños máis escuros do seu corpo cansado; quería que as súas mans me fixeran estoupar e desaparecer para sempre sen deixar un anaco. Necesitaba posuír todo o que a xustiza dos homes me ía arrebatar.


Entón, parou de chover e o mundo volveu ao seu ser.


Sailor colleu a súa chaqueta de pel de serpente, e o seu revólver.


Saíu á rúa.