martes, 11 de diciembre de 2007

POVO QUE LAVAS NO RIO

O domingo amaneceu branco e frío.
De cando en vez o sol enchía o meu cuarto cun calor morno que me facía pechar os ollos. E así, imaxinei que viaxaba lonxe, lonxe... que cambiaba de país atravesando pontes de ferro, xa abandoados






e chegaba a unha cidade aberta como unha ferida cara ao mar.











Unha cidade vestida con mimo para os ritos do Nadal, con rúas estreitas ateigadas de eufóricos compradores, de vendedores de castañas envoltos en fume de soño.











Unha cidade con elegantes cafés e nomes de sonora e pasada gloria: The Majestic, A Brasileira...
Con fermosisímas librerías onde acoller os pasos do viaxeiro perdido e sempre demasiado canso.













Unha cidade onde poder sentarse a carón do río e seguir o rebulir dos barcos adegueiros, hoxe cheos de turistas. Onde erguer a vista para ver empoleirados no outeiro os carteis de exquisita caligrafía inglesa: Graham's, Offley, Osborne, ao lado dos Ferreira, Ramos...






Unha cidade deitada ao sol, con homes solitarios apostados nas esquinas, con estraños persoeiros de perilla e vellos chambergos, con insólitas suicidas...













E así, cos ollos pechados e o sol na faciana, sentir o cheiro do bacalhau fritido che voa por riba das cociñas, sentir, e case paladear, un Dao que descende, benéfico como un aloumiño, pola gorxa.

E ao abrir os ollos, para atoparse frente a frente cun misterioso cabaleiro




e darse de conta de que estaba á beira do río, soñando que era Lula Fortune escribindo no seu diario.















que talhas com teu machado





as tábuas do meu caixao.










Ha de haver quem te defenda





quen compre o teu chao sagrado





mas a tua vida nao!










































18 comentarios:

carrascus dijo...

Jejeje... con tu post me ha venido un flashback. Un amigo y yo, con mi coche, por las calles de Lisboa buscando un almacén de discos de importación (Portugal siempre tuvo más lazos que España con Inglaterra) para su tienda y mi programa de radio. Sabíamos que estaba cerca del puerto... así que empezamos a guiarnos por las indicaciones... "porto", a la derecha; "porto", a la izquierda; "porto" tó seguío... cuando nos dimos cuenta que "porto" no significaba lo que creíamos, ya estábamos en mitad de una autopista en dirección a la ciudad de las fotos de tu post, y tuvimos que tragarnos un montón de kilómetros antes de poder hacer un cambio de sentido, además de (como dos estúpidos pardillos) tener que pagar un peaje p'allá y otro p'acá...

En fin... amiga Lula, besos dulces como un tawny de 10 años, del que espero tomarme alguna vez una copa en tu compañía... o dos... o tres...

Sintagma in Blue dijo...

Ás veces cando un chega a Lisboa é como sentir que chegamos á nosa verdadeira capital.

Bicos

Anónimo dijo...

Carrascus: o cuatro... o cinco...¿cuándo vienes?
Menos mal que nos queda Portugal!!!

Sintagma, fixen eu esa mesma reflexión. Bicos doces, doces.

Nuca dijo...

De Porto dodería estar falando días...


Cando estudante había un pequeno despacho de libros (non librería) nun semisoto a caron da Faculdade de Farmácia onde vendían libros editados pola Gulbeikian da traducción ao portugués das obras máis sobranceiras da química e a bioloxía escritas en inglés.

Alí chegaba ca minha honda 125 nunha viaxe infernal e me fornecía de cada vez por unhas poucas miles de pesetas (nunca máis de cinco) de unha decena de valiosísimos tratados e manuáis.

Moitos anos despois a miña filla estivo a punto de nacer no "mal cozinhado" por mor das contraccións provocadas durante todo un día de adoquíns. Aquela noite Isabel Cunha apenas durmiu pensando que tiña que sair de urxencia a levarnos ao paritorio.

É xustificadísimo que sexa patrimonio da humanidade, pa!

Sir John More dijo...

Hermoso, Lula, incluso en esa bruma que para mí es (¿aún?) tu bello idioma... Besos.

Anónimo dijo...

Hai cousa de tres anos que non vou por Porto, pero penso volver proximamente, se os deuses nos son propicios.

I love Porto! I love Lisboa! (ante todo)

Serendipia dijo...

Ai, muchas gracias! :)
Me gusta mucho tu blog ,sinceramente, y Oporto es una ciudad genial (El Majestic es tan bonito...).
La verdad es que estaba pensando en dejar el blog definitivamente (la verdad es que no le hago mucho caso), pero ahora me siento más motivada para seguir escribiendo en él :)
Me pasaré mucho por aquí. Besos!;)

Lula Fortune dijo...

Occam: non sabía que case ten una filla portuguesa. Góstame. Biquiños para os dous.

Sir: quédate en la bruma cuanto quieras, total... pa' lo que hay que ver!!! (a veces).
Besos diáfanos.

Api: a min pásabame o mesmo. Témolo tan cerca que ás veces esquecemos o fermoso que é.
Eu tamén gosto de Portugal. Bicos.

Mari... me alegro que vengas por aquí. No desesperes yo también quise dejarlo y ya ves! Lo importante es que eres tú misma y haces lo que quieres. Muchos besos.

Mad Hatter dijo...

¡Gracias por enseñarnos esa preciosa ciudad que nunca he visitado, Lula! Estás hecha toda una Rosalía de Castro y las fotos son una preciosidad, sobretodo me gusta la de la "suicida" con la gaviota.
Besos lanzados desde el Norte hacia poniente, muy seriamente.

NoSurrender dijo...

ah, qué ciudad más hermosa, Lisboa... lástima de Navidad, que todo lo afea! ;)

bicos.

Anónimo dijo...

Non sei se vostede, amiga Lula, explicou ben que isto é Porto, non Lisboa. Parécense porque son acrópoles perto da desembocadura (a foz) dun río grande. En todo caso, amigos, veñan coñecelo que son ben fermosas as dúas cidades.

Lula Fortune dijo...

Ten razón, Arume, non o dixen. Pero supuxen que coas imáxenes dos barcos e as adegas de porto,todo quedaba claro.

Pues nada, amigos Lagarto y Mad, Lisboa es una maravilla, pero Porto también tiene sus encantos, como véis.
Besos a discreción.

conde-duque dijo...

Muy bonito el texto y las fotos, Lula.
En Porto sí que he estado (me gustó, aunque me esperaba más, me decepcionó un poquillo...). ¡¡¡Y mañana conoceré -por fin- Lisboa!!!
Bicos.

Lula Fortune dijo...

Pues te ha tocado el post de Lisboa!
Y si vas con tu chica, hay un sitio maravilloso: la Luveria Ulysses en Rua do Carmo, subiendo al Chiado. Es un local diminuto que vende guantes. Hay que entrar y probar, probarse muchos guantes para ver el ritual al que te someten los empleados...no digo más.
Besos portugueses.

conde-duque dijo...

Ok, molto obrigado, pues la llevaré. Me has dejado con la intriga (y un poco con la mosca detrás de la oreja, a ver si voy a tener que pegarme con alguno...).

DIARIOS DE RAYUELA dijo...

Ahí vivió y murió Eugenio de Andrade.
Por eso sólo ya merece una visita.

Sê paciente; espera
que a palavra amadureça
e se desprenda como um fruto
ao passar o vento que a mereça.

¿No son unos versos preciosos?
Un abrazo.

Anónimo dijo...

Ja, ja,ja. No te preocupes Conde...tú solo observa y ella que disfrute!!! (te lo he puesto peor ¿verdad?).

Realmente preciosos DR. No los conocía. Gracias de nuevo, e que o vento te leve un bico merecido.

Lula Fortune dijo...

Y ahora que me doy cuenta ¿es que a nadie le gusta el precioso fado que os he puesto en el enlace de color verde?