IMÁXENES DA GRAN MAZÁ 2

Non é nengún mendigo aínda que polo seu aspecto o pareza. Ten as mans cuidadas e finas. Le un libro e toma unha bebida macrobiótica mentres quenta os osos ao sol primaveral de New York. É moi alto e camina con elegancia por máis que tente de camuflar o súa figura aristocrática baixo eses farrapos.

É a primaveira de 2005 e estou en Washinton Square (a de "Descalzos polo parque"). A praza toda é un fervedoiro de estudantes que cruzan camiño da Universidade, ou sentan na herba a charlar ou tocan os bongos mentres se pasan un canuto.

Case non hai xadrecistas, tan só vexo duas mesas ocupadas (as de "Buscando a Bobby Fisher") e os contrincantes están máis pendentes do que pasa arredor que da partida.

A vida ábrese paso nos arbustos, nas espidas arbres que reverdecen ao redor da estatua de Garibaldi, nas trenzas multicor das nenas negras que saltan con duas combas.

Volvo os meus ollos cara a el, que segue a ler impasible.

Quero darme folgos para me acercar e ensaio mentalmente un par de frases en inglés, pero non me decido. Qué lle podo dicir? Que me gusta todo o que toca? Que convirte calquera película que interpreta en algo especial ? Que recordo todas e cada unha das súas olladas nesa faciana angulosa e difícil?

Unha vella cun canciño que estaba trás del adiantouse e, cando eu paso de largo, dame tempo a ver o seu enorme e amable sorriso mentres lle asina un autógrafo.

Por qué serei tan cobarde? Era el. E eu non lle dixen nada.