
miércoles, 31 de octubre de 2007
MEMECEDARIO

martes, 30 de octubre de 2007
MASOQUISMO OTOÑAL



lunes, 29 de octubre de 2007
NORDIC 2

domingo, 28 de octubre de 2007
NORDIC 1

viernes, 26 de octubre de 2007
SEXO TÁNTRICO



jueves, 25 de octubre de 2007
SAM BROWN

martes, 23 de octubre de 2007
TANNER 2

sábado, 20 de octubre de 2007
jueves, 18 de octubre de 2007
DEBORAH

Tamén a vexo alí sentadiña, no seu sofá, coas pernas inúteis delicadamente cubertas e vexo como se lle enchen os ollos de amargura diante da despiadada ironía de Cary Grant e berro: "Non, non! Ela non podía..." e déixome levar por ese torrente de bágoas que me cega e déixome bicar por Cary Grant, que ao fin, comprende.
miércoles, 17 de octubre de 2007
GERTRUDIS

Mentras o seu marido estaba na Habana, Gertrudis mantén unha apaixoada relación co brigadier Carlos de las Navas. Unha noite, mentres durmían xuntos, uns desconocidos entran en casa e matan ao seu amante. Ela, aterrorizada, pide axuda a Francisca, a criada negra e o enterran no xardín.
Ao día seguinte, Gertrudis ve con espanto ao brigadier paseando pola rua tranquilamente. Este feito trastórnaa de tal xeito que o toma coma un sinal divino: cóntallo todo ao seu marido e ingresa nun convento.
Hai outra versión máis triste e patética na que se fala dunha Gertrudis rexeitada polo amante e repudiada polo marido que esaxera e teatraliza súa vocación relixiosa como a única saída á desolación.

Neste delicioso poema aconsella a unha tal Gerarda que non malgaste o seu tempo nen o seu inxenio cos homes:
¿Hasta cuando, Gerarda, /
tu peregrino intento, /
en frívolos asuntos /
malgastará conceptos? /
¿Hasta cuando has de darles /
infelice fomento /
a tus locas pasiones/
con amorosos versos? /
Esas luces tan claras /
que te concedió el cielo,/
no le causen enojos, /
sí tribútenle inciensos. /
(...)
Elévese tu ingenio, /
remóntese tu numen, /
no aletee rastrero. /
No tejas más laureles/
a ese contrario sexo, /
que sólo en nuestra ruina /
fabrica sus trofeos... /
Os grandes tapices da literatura están tecidos con soberbias e masculinas puntadas de ouro. Sexa esta unha pequena homenaxe aos anónimos pespuntes femeninos que engrosaron o tecido da nosa historia.
lunes, 15 de octubre de 2007
NUBOSIDADE

Nese momento, un Ford color café con leite esvarou paseniño pola comisura do noso destino.
Ao home do Ford chamábano Scarshoulder; cumpría sempre os encargos e xamáis preguntaba o nome do morto. Cando tiña nove anos, matou cun machete ao seu pai e afogou a súa nai cunha madexa de lá. Non coñecera máis verbas cás sentencias do xuíz e máis sonido có ruido da celda ao pecharse. Con dezaoito anos era xa un animal sanguento e silencioso, co zarpazo certero dos depredadores que axexan ás súas presas sen mover unha pálpebra.
Aparcou na parte de atrás do hotel coas luces apagadas, é só de cando en vez, o diminuto punto roxo o seu pitillo alumeaba como un ollo diabólico.
Cando Sailor chegou, afoguei as verbas malditas nos seus ollos azúis e como dous anxos expulsados do Paraíso, caímos polo chan feridos polas dentelladas do desexo. Bicamos ferozmente nunha loita de alentos e saliva. Quería a pel de Sailor, o seu sabor salvaxe e puro; quería perderme polos camiños máis escuros do seu corpo cansado; quería que as súas mans me fixeran estoupar e desaparecer para sempre sen deixar un anaco. Necesitaba posuír todo o que a xustiza dos homes me ía arrebatar.
Entón, parou de chover e o mundo volveu ao seu ser.
Sailor colleu a súa chaqueta de pel de serpente, e o seu revólver.
Saíu á rúa.
sábado, 13 de octubre de 2007
LOS BIYÍS

miércoles, 10 de octubre de 2007
LA FAMA

lunes, 8 de octubre de 2007
I LOVE VIGGO


Nun escuro e claustrofóbico Londres desenrólase a derradeira película de Cronenberg, Promesas del Este, co mesmo guionista da fantástica Negocios Ocultos, Steven Knight.


domingo, 7 de octubre de 2007
BUEN ROLLITO

viernes, 5 de octubre de 2007
BEATUS ILLE

miércoles, 3 de octubre de 2007
TANNER 1

Querida Lula:
Estes días de inicio de curso, recibín a visita dun xoven colega que xa non está no meu instituto. É un xoven desperto e animoso, que debeu de atoparme un pouco tristón cando lle pintei o panorama de desinterés, desleixo e ignorancia co que pelexo cada día. Recomendoume vivamente un libro de Steiner: Elogio de la transmisión, e alí fun eu mercalo coma un xoven cabaleiro na procura do grial.
Comecei a lectura con devoción, pero ás poucas páxinas, xúroche Lula, caeu das miñas mans. Alí había nomes clásicos e a voz dun profesor de Harvard e verbas e máis verbas que se ergueron diante de min coma un bosque maligno que remata por escurecelo todo. Nese libro falan de alumnos que se enchoupan nos clásicos gregos, que entenden o concepto de traxedia, que escriben sonetos e obras dramáticas... ao mellor agardaba verme recoñecido nas súas páxinas e sentir o lambetazo da compaixón nas mesmas feridas.
¿Por qué buraco da vida dos meus alumnos pode penetrar a poesía? ¿En qué parte da súa desmadexada anatomía hai un lugar para a estética? Vouche falar dalgún dos meus alumnos, fillos dun barrio periférico dunha gran cidade, como en calquera outra parte do mundo.
Héctor é pequeno e delgadiño. Sempre está espeluxado, fala entre dentes e leva o mesmo chándal dende o primeiro día. Non se sabe nada do seu pai, pero a súa nai botou un noivo que non quere saber nada del . Durante varios meses, non o deixaba entrar na casa ata as doce da noite, porque pretendía que, en todo ese tempo, cometese algún delito para encerralo nun reformatorio e esquecerse del definitivamente.
Na clase, senta con Amanda que é grande e forte como unha matrona. Ela saca boas calificacións e sópralle as respostas, ás veces mesmo lle explica os exercicios.
Héctor recibe clases de reforzo porque lle custa moito seguir o ritmo da clase e nalgunha ocasión trae os deberes feitos, ainda que el non o sabe ata que abre a libreta. Enton, sorprendido, levanta a man para respostar como os demáis.
De cando en vez, póñolle a man no ombreiro para lle dicir que o fixo ben e por un instante desaparece o yonki marxinal que xermina nel e aparece un neno de trece anos que sorrí agradecido.
¿É iso poesía, Lula? Unha aperta.
Lucas Tanner.
lunes, 1 de octubre de 2007
IDEA

Kerouac escribió su obra maestra en pocas semanas. Llevado por una furia escritora y para no perder tiempo cambiando el folio en la máquina de escribir, ideó una estratagema ingeniosa: pegó una serie de hojas hasta obtener una línea de 36 metros (scroll), donde, sin interrumpir el flujo de pensamientos, tecleó incansable en una especie de trance atlético.
"Aquí también nació James Mc Neill Whistler, el pintor y Bette Davis, no sé por qué viene todo el mundo a preguntar por ese bastardo borracho y su terrible madre". El viejo desdentado masculla su rabia desde los asientos de escai del diner de Lowell.
Leo estas palabras en el sopor de una tarde de domingo que me lleva a ordenar viejas revistas y no pienso en Kerouac, ni en su madre, ni en Ginsberg, pienso en el rollo de papel sobre el que escribió su historia (que no es la historia) y se me ocurre que para rescatar esos blogs perdidos que deambulan por el espacio como el hueso de Odisea 2001, algún avispado editor podía darles forma de rollo a lo Kerouac. Sería un nuevo y revolucionario formato, podríamos tocar y sobar nuestros canutillo-blogs favoritos, pasar el dedo por encima de las palabras y hacerlas existir.
Podríamos regalarlos, enseñarlos a nuestras amistades, llevarlos a una isla desierta, dejarlos en herencia. Reposarían para siempre en dulce anarquía con nuestros libros, nuestros vídeos, nuestras fotografías...
Luego, esta idea tan tonta desaparece y se esfuma con la rapidez de un clic.