(Traducción en el primer comentario)
Morreu Irena Sendler, a traballadora social polaca que conseguíu salvar 2500 nenos do gueto de Varsovia. Os xornais adicáronlle un pequeno espazo contando os seus esforzos por salvar nenos xudeos sacándoos en caixas, bolsas de lixo e mesmo cadaleitos.
Contaron como lles ensinou oracions católicas para facelos pasar por orfos cristiáns. Como levou un rexistro meticuloso dos seus nomes e familias para devolverllos ao final da guerra. Agochou eses nomes en tarros de cristal e enterrounos no seu xardín, como un tesouro.
Foi descuberta polos nazis, torturada, condeada a morte e salvada in extremis pola resistencia, Jolanta era o seu nome segredo.
Pero do que non falan os xornais é da súa cara. Mirádea.

Pode haber maior beleza nunha anciá? A coquetería da súa diadema, as dúas forquiñas primorosas, o sorriso afondado na boca sen dentes xa. E os seus ollos, vivos, brilantes, intelixentes, xenerosos. Pode quedar algunha dúbida da súa bondade?
Déixovos coas súas verbas. Descanse en paz, Irena Sendler.
"La razón por la cual rescaté a los niños tiene su origen en mi hogar, en mi infancia. Fui educada en la creencia de que una persona necesitada debe ser ayudada de corazón, sin mirar su religión o su nacionalidad".